Ζήσιμος Λορεντζάτος – Σύμμεικτο 558
Όλα αυτά τα αγαθά πού έχομε κάθε μέρα γύρω μας και τα νομίζομε τίποτα, ένα ζεστό κρεβάτι, ένα καθαρό φαγητό, νερό να πλυθούμε, ρούχα να φορέσαμε, φιλική συντροφιά, τους δικούς μας – Θεέ μου, κάνε με να καταλαβαίνω καθημερινά την αξία τους, να καταλαβαίνω το πόσο εύκολα μπορούν όλα αυτά να γίνουν άφαντα μέσα σε μια μέρα από μπροστά μου και να μεταμορφωθώ σε ένα βρωμερό, πειναλέο, κουρελιασμένο ανθρώπινο πλάσμα, πού άλλα ανθρώπινα (αυτό είναι το απίστευτο) πλάσματα το σπρώχνουν με τον υποκόπανο ή με κλοτσιές μέσα σε μπουντρούμια ή συρματοπλεγμένα στρατόπεδα, με μια ψωριασμένη κουβέρτα, ωσότου αρρωστήσει, σακατευτεί, ξεψυχήσει, παλαβώσει ή άποσκελετωθεί της πείνας… Θεέ μου, κάνε με να καταλαβαίνω καθημερινά και να τιμάω αυτά τα λίγα, ή πολλά, πού τα έχω σήμερα, ένα καθαρό κρεβάτι, μια γωνιά ζεστή, το ψωμί, το κρασί, το τραπέζι ετούτο με το χαρτί και το μολύβι… Θεέ μου, κάνε με.
Ἡ ὑπερβολική λύπη κρύβει μέσα της ὑπερηφάνεια. Γι’ αὐτό εἶναι βλαβερή καί ἐπικίνδυνη, καί πολλές φορές παροξύνεται ἀπό τό διάβολο, γιά ν’ ἀνακόψει τήν πορεία τοῦ ἀγωνιστῆ. Ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στήν τελειότητα εἶναι μακρύς. Εὔχεστε στό Θεό νά σᾶς δυναμώνει. Νά ἀντιμετωπίζετε μέ ὑπομονή τίς πτώσεις σας καί, ἀφοῦ γρήγορα σηκωθεῖτε, νά τρέχετε καί νά μή στέκεστε, σάν τά παιδιά, στόν τόπο πού πέσατε, κλαίγοντας καί θρηνώντας ἀπαρηγόρητα.
Ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς (1894-1979)
Σταθῆτε, ὅλα τα σύμπαντα, ὅλοι οἱ ὑπάρχοντες κόσμοι, καί ὅλα τα ὄντα! Κάτω ὅλες οἱ καρδιές, ὅλοι οἱ νόες, ὅλες οἱ ζωές, ὅλες οἱ ἀθανασίες, ὅλες οἱ αἰωνιότητες! Γιατί ὅλα αὐτά, χωρίς τόν Χριστό, εἶναι γι’ ἐμένα κόλαση· ἡ μία κόλαση δίπλα εἰς τήν ἄλλη κόλαση· ὅλα, δίχως τόν Χριστό, εἶναι ἀναρίθμητες καί ἀτελεύτητες κολάσεις… Ἡ ζωή χωρίς τόν Χριστό, ὁ θάνατος χωρίς τόν Χριστό, ἡ ἀλήθεια χωρίς τόν Χριστό, ὁ ἥλιος χωρίς τόν Χριστό, καί τά σύμπαντα χωρίς Αὐτόν, ὅλα εἶναι τρομερή ἀνοησία, ἀνυπόφορο μαρτύριο, σισύφειο βάσανο, κόλαση!
Γέρων Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης – Βίος καί Λόγοι
Νά τούς ἀγαπᾶτε καί νά τούς συμπονᾶτε ὅλους. «Καί εἴτε πάσχει ἐν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη· ὑμεῖς δέ ἐστε μέλῃ Χριστοῦ καί μέλῃ ἐκ μέρους». Αὐτό εἶναι Ἐκκλησία· ἐγώ, ἐσύ, αὐτός, ὁ ἄλλος νά αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε μέλη Χριστοῦ, ὅτι εἴμαστε ἕνα. Ἡ φιλαυτία εἶναι ἐγωισμός. Νά μή ζητᾶμε, «ἐγώ νά σταθῶ, ἐγώ νά πάω στόν Παράδεισο», ἀλλά νιώθομε γιά ὅλους αὐτή τήν ἀγάπη. Καταλάβατε; Αὐτό εἶναι ταπείνωση.
Μάξιμος ὁμολογητής – περί ἀγάπης
Αὐτός ποῦ ἀγαπᾷ τόν Θεό δέν μπορεῖ νά μή ἀγαπᾷ καί κάθε ἄνθρωπο ὅπως τόν ἐαυτόν του.
Αὐτός ποῦ κάνει τήν ἐλεημοσύνη κατά μίμησι τοῦ Θεοῦ δέν γνωρίζει διαφορά πονηροῦ καί ἀγαθοῦ, δικαίου καί ἀδίκου γιά τά ἀναγκαῖα του σώματος.
Ἔργο τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ μέ διάθεσι πρός τόν πλησίον εὐεργεσία, μακροθυμία καί ὑπομονή καί ἡ χρῆσις τῶν πραγμάτων σύμφωνα μέ τόν ὀρθό λόγο.
Ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγος – Τρίτη Γέννηση
Δὲν εἶναι μόνο αὐτὴ ἡ γέννηση
τῶν καημένων τῶν ἀνθρώπων
ποὺ ἔρχεται ἀπὸ σάρκα καὶ αἷμα.
ἀφοῦ εἶναι θνητοὶ ποὺ γεννιοῦνται ἐδῶ
καὶ πεθαίνουν τόσο γρήγορα·
αὐτὴ εἶναι βέβαια ἡ πρώτη.
Ἔπειτα εἶναι τὸ βάπτισμα τοῦ
Ἁγίου Πνεύματος .
ὅταν τὸ φῶς Του κατεβαίνει
στοὺς βαπτιζόμενους ἐν ὕδατι.
Ἡ τρίτη πάλι μᾶς γεννᾶ
ἀπὸ τὰ δάκρυα καὶ τοὺς πόνους μας .
ποὺ καθαρίζουν τὴν εἰκόνα μας
ἀπὸ τοὺς σπίλους τῆς φαυλότητας.
Στὴν μιὰ γεννιέσαι ἀπ’ τοὺς
πατέρες σου .
στὴν ἄλλη γίνεσαι παιδὶ Θεοῦ
στὴν τρίτη ὁ ἴδιος εἶσαι ὁ γεννήτορας .
ὅσο ἡ ζωή σου ἀκολουθεῖ τὸ ἅγιο φῶς.
Gregorius Nazianzen, TLG, Carmina quae spectant at alios (062) Occurrence 2: page 1498, line 12
Ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου – Λόγος ΝΗ
Τήν ἡμέρα πού θά λυπηθεῖς γιά κάποιον ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἀσθενεῖ ψυχικά ἤ σωματικά, ἐκείνη τήν ἡμέρα θεώρησε τόν ἑαυτό σου μάρτυρα, καί ὅτι ἔπαθες γιά τόν Χριστό, καί ἀξιώθηκες τήν ὁμολογία Του. Καθότι καί ὁ Χριστός γιά τούς ἁμαρτωλούς πέθανε καί ὄχι γιά τούς δίκαιους. Σκέψου πόσο μεγάλη εἶναι αὐτή ἀρετή· στ’ ἀλήθεια μεγάλη ἀρετή εἶναι νά λυπᾶται κάποιος γιά τούς κακούς, καί νά εὐεργετεῖ τούς ἁμαρτωλούς περισσότερο παρά τούς δίκαιους· αὐτό ὁ ἀπόστολος Παῦλος τό ἀναφέρει ὡς ἄξιο θαυμασμοῦ· ἐάν σέ ὅλα σου τά ἔργα μπορέσεις νά ἔχεις τήν συνείδησή σου καθαρή, μήν φροντίσεις νά ἐκτελέσεις ἄλλη ἀρετή. Σέ ὅλα σου τά ἔργα ἄς προηγηθεῖ ἡ σωφροσύνη τοῦ σώματός σου καί ἡ καθαρότητα τῆς συνείδησής σου· διότι χωρίς αὐτά τά δύο κάθε ἄλλη ἀρετή θεωρεῖται μάταια γιά τόν Θεό. Νά γνωρίζεις ὅτι κάθε ἔργο πού κάνεις χωρίς σκέψη καί ἐξέταση ὑπάρχει μάταιο· καθώς ὁ Θεός ὑπολογίζει τήν ἀρετή μέ τήν διάκριση καί ὄχι μέ τήν ἀδιάκριτη ἐνέργεια.
Ἅγ. Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος
ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ὅσοι ὑποδέχτηκαν τὸν Χριστό, τὸ Φῶς ποὺ ἦρθε στὸ σκοτάδι τους, γιατὶ αὐτοὶ ἔγιναν Παιδιὰ τοῦ Φωτὸς καὶ τῆς Μέρας. ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ὅσοι γεύονται τὸν Ἄρρητο μὲ τὸ στόμα τοῦ νοῦ τους κάθε στιγμή, γιατὶ αὐτοὶ βρίσκονται στὴ Μέρα, ἐκεῖ θὰ βαδίσουν μὲ Ὀμορφιά, ὁ βίος τους δὲν θὰ χάσει ποτὲ τὴ Χαρά. ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ὅσοι ζοῦν στὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ ἀδιάκοπα, γιατὶ αὐτοὶ τώρα καὶ στοὺς αἰῶνες χωρὶς τέλος θὰ εἶναι ἀδελφοὶ καὶ συγκληρονόμοι Του. ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ὅσοι ἄναψαν τὸ Φῶς στὴν καρδιά τους καὶ τὸ κράτησαν ἄσβηστο, χαρούμενοι αὐτοὶ στὴν ἔξοδο τοῦ βίου, τὸν Νυμφίο θὰ συναντήσουν, μαζί Του θὰ μποῦν στὸν Νυμφῶνα κρατώντας Λαμπάδες.
Ἅγ. Ἰωάννης Σιναίτης Κλίμαξ
περί τῆς ἀγάπης ἀποφθέγματα
Αὐτός ποῦ λέγει ὅτι ἀγαπᾷ τόν Κύριο καί ὀργίζεται μέ τόν ἀδελφό του εἶναι ὅμοιος μέ αὐτόν πού τρέχει στόν ὕπνο του.
Αὐτός ποῦ ἀγαπᾷ τόν πλησίον του δέν θά ἀνεχθεῖ τούς κατακρίνοντες, θά τούς ἀποφύγει ὅπως τήν φωτιά.
Ἡ ἀγάπη εἶναι πηγή πυρός, ὅσο ἀναβλύζει, τόσο τόν διψώντα καταφλέγει.
π.Anthony Bloom Ἐπίσκοπος Σουρόζ
Λίγα λόγια γιά τήν ἀληθινή ἐξομολόγηση
Ζοῦμε συχνά μέσα στό ψέμα. Κατασκευάζουμε γύρω μας ἕναν κόσμο ὅπου μόνο ὁ θάνατος μπορεῖ νά θριαμβεύσει. Ἀρνούμαστε τόν πλησίον μας καί κλείνουμε μόνοι μας τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ζητοῦμε ἀπό τόν Κύριο συγχώρεση ἁμαρτιῶν, ἀλλά δέν ἔχει νόημα νά ἀναζητοῦμε μία τυπική ἄφεση. Πρέπει νά διψοῦμε γιά ἀληθινή συμφιλίωση, στό πλαίσιο τῆς ὁποίας θά ἀναθέσουμε στόν Θεό τήν ἀναξιότητα καί τήν ἀπιστία μας – ὄχι μόνο πρός Ἐκεῖνον ἀλλά καί πρός τόν πλησίον, τόν φίλο, τόν γνωστό καί συγγενῆ μας.
Ἄς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη ὅτι μόνο ἡ δική Του ἀκλόνητη φιλία μπορεῖ νά μᾶς παρακινήσει σέ ἀλλαγή. “Ἐγώ καί φίλος καί μέλος καί κεφαλή καί ἀδελφός καί ἀδελφή καί μήτηρ. Πάντα ἐγώ. Μόνον οἰκείως ἔχε πρός ἐμέ. Ἐγώ πένης διά σέ καί ἀλήτης διά σέ, ἐπί σταυροῦ διά σε, ἐπί τάφου διά σε. Πάντα μοί σύ καί ἀδελφός καί συγκληρονόμος καί φίλος καί μέλος. Τί πλέον θέλεις;” “Μπορεῖς ν’ ἀνταποκριθεῖς μέ λίγη ἐμπιστοσύνη; Δέν ζητῶ ὁλοκληρωτική, ἄμεση ἀλλαγή. Ἀλλά πορεία βῆμα πρός βῆμα. Θά σέ στηρίξω, θά σέ προστατεύσω, θά ὁδηγήσω τά βήματά σου – μόνον ἄλλαξε στάση. Κι ὅταν λάβεις συγχώρεση στό ὄνομά μου μήν σκεφτεῖς ὅτι τό παρελθόν ἔχει πάψει νά ὑπάρχει. Ἀλλά τότε μόνο θά ἔχεις ἀπαλλαχτεῖ ἀπό τίς πληγές ὅταν γίνεις τόσο ξένος πρός αὐτές ὥστε νά μήν τίς λογαριάζεις πιά γιά δικές σου”.
Ἀρχ. Βασίλειος Γοντικάκης
Ἑρμηνεία στὴν Κυριακὴ Προσευχή
Ἀγωνιζόμαστε στή ζωή μας, ἀρχίζουμε, ἔχουμε σχέδια, ἔχουμε προγράμματα, προχωρᾶμε καλά, ἀλλά σέ μιά στιγμή μπορεῖ νά περάσουμε δυσκολίες. Νομίζω ὅτι δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού νά μήν περάσει τή Γεθσημανῆ του. Καί τήν ὥρα πού τά πάντα καταρρέουν, τότε μόνο τά πάντα ἀνασταίνονται, καί τότε μόνο καταλαβαίνει κανείς αὐτό πού εἶπε ὁ Κύριος, ὅτι τό νά ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με Πατρός καί ὄχι τό δικό μου, αὐτό εἶναι ποὺ μὲ τρέφει. Ἐκείνη τή στιγμή πού τά πάντα καταστρέφονται καί δέν ὑπάρχει καμμιά ἐλπίδα πουθενά καί κανένα φῶς, καί τά πάντα εἶναι σκεπασμένα μέ σκοτάδι, ἄν ὁ ἄνθρωπος πεῖ – Θεέ μου, νά γίνει τό θέλημά σου, ἀμέσως παίρνει μιά ἄλλη δύναμη, ἀνασταίνεται καί προχωρεῖ παντοκρατορικά καί σεμνά πρός τήν ὁδό, πρός τή διάβαση, πρός τό Πάσχα πού εἶναι ὁ Χριστός, σέ μιά ἐξέλιξη πού δέν σταματᾶ ποτέ. Καί τότε, ἐκ τῶν ὑστέρων, θά εὐχαριστεῖ κανείς τό Θεό ὄχι γιά τίς εὐκολίες, ἀλλά γιά τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς του καί γιά τή Γεθσημανῆ του, ἡ ὁποία τὸν ἀνάγκασε, μέσα στήν ἐξάρθρωση τοῦ ἑαυτοῦ του, νά πεῖ τό λογισμό του ἐλεύθερα, νά καταλήξει στό: «Θεέ μου, νά γίνει τό δικό σου θέλημα».