Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου,
…Τί λοιπὸν συγκόμισες ἀδελφέ μου ἀπὸ τὴ νηστεία ;
Διότι καὶ ὁ γεωργός γι ̓ αὐτὸ σπέρνει, γιὰ νὰ θερίσει, κι οἱ πραγματευτάδες γι ̓ αὐτὸ γυρίζουν ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, γιὰ νὰ συνάζουν χρήματα, κι ὁ πλοίαρχος γι’ αὐτὸ σχίζει τὰ πέλαγα, γιὰ νὰ γεμίσει τὸ ἀμπάρι,
Μὴ μοῦ πεῖς ὅτι· τόσες μέρες νήστεψα, τὸ καὶ τὸ δὲν ἔφαγα, κρασὶ δὲν ἤπια, στὰ λουτρά δὲν πῆγα. ̓Ἀλλά δεῖξε μου ἄν, ἐνῶ ἤσουν ὀξύθυμος, ἔγινες πρᾶος, κι ἂν ἔγινες φιλάνθρωπος ἐνῶ ἤσουν πετρόκαρδος,
Ἄν μεθᾶς μὲ τὴν ὀργή, τί βασανίζεις τὸ στομάχι σου;
Ἄν φωλιάζει μέσα σου ὁ φθόνος κι ἡ πλεονεξία, τί ὠφέλεια ἔχεις ποὺ πίνεις μονάχα νερό;
Δὲν σ ̓ ἐρωτῶ λοιπὸν τί λογῆς τραπέζι στρώνεις, ἀλλ ̓ ἂν ἄλλαξες ψυχή.
Ἄν ἡ δέσποινα ἡ ψυχή, λέω πορνεύει, τί μαστιγώνεις τὴν ὑπηρέτρια, ποὺ εἶναι ἡ κοιλιά;
Ἄν ἡ ψυχὴ γλιστρᾶ στὸ κακό, τί παιδεύεις τὸ σῶμα ;
Αὐτὰ τὰ λέω ὄχι ἀπὸ διάθεσι νὰ σᾶς ψέξω, ἀλλὰ γιὰ τοὺς ραθύμους. Ὅσο ψηλὰ κι ἂν σᾶς βλέπω νὰ πετᾶτε, θέλω νὰ πετᾶτε ἀκόμα πιό πάνω· τέτοια εἶναι ἡ ἀκοίμητη φροντίδα τῆς ἀγάπης,
Καὶ καθὼς οἱ φιλάργυροι, ὅσο χρυσάφι κι ἂν μαζέψουν, διψᾶνε κι ἄλλο ἀκόμη, ἔτσι κι ἐγὼ ὁλοένα ἔχω περισσότερη δίψα γιὰ τὴν προκοπή σας,
Ἄν λοιπὸν θέλεις νὰ γίνης εὐάρεστος στὸν Θεό, νήστεψε σάν τοὺς Νινευΐτες, ἀδελφέ μου· ἐκεῖνοι δὲν εἶχαν λάβει νόμο· γι’ αὐτοὺς λέει ὁ ἀπόστολος· ὅταν γὰρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῶσιν, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες, ἑαυτοῖς εἰσι νόμος,
Μὴ λοιπὸν κάνεις τὴ νηστεία σου στεῖρα· δὲν σ’ ανεβάζει μόνη της στὸν οὐρανὸ ἡ νηστεία, ἂν δὲν εἶναι συντροφευμένη ἀπὸ τὴν ἀδελφή της τὴν ἐλεημοσύνη,
Είναι οἱ δυό τους ζευγάρι αξεχώριστο, ἀδελφικό, καὶ ὄχι μόνο ζευγάρι ἀλλὰ καὶ ὄχημα. Ἀπὸ ποῦ βλέπουμε αὐτὴ τὴν τελευταία ἀλήθεια; Ὁ ἄγγελος εἶπε στὸν Κορνήλιο· αἱ προσευχαί σου καὶ αἱ ἐλεημοσύναι σου ἀνέβησαν εἰς μνημόσυνον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Φτερὰ τῆς προσευχῆς εἶναι οἱ ἐλεήμονες πράξεις· χωρὶς αὐτὰ τὰ φτερά, ἡ προσευχὴ δὲν πετᾶ, δὲν ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό,
Ὡς πότε ἡ φιλαργυρία κι ἡ ἐπιθυμία ἀποκτημάτων; Ὅλα αὐτά, ἀδελφέ μου, εἶναι ἐφήμερα ὅπως κι ὁ ἐπίγειος βίος,
Θὰ μοῦ πεῖς ἴσως· πές τα στὸν ἑαυτό σου,
Καὶ στὸν ἑαυτό μου τὰ λέω, ἀδελφοί μου, καὶ σὲ σᾶς· κοινὴ εἶναι ἡ ἐντολή. Κι ἐγὼ ἀκούοντας την γίνομαι καλύτερος καὶ σὲ σᾶς χρωστῶ χάρη· καὶ δοῦλος νὰ εἶναι ἐκεῖνος ποὺ θὰ μὲ συμβουλεύσει, δέχομαι τή συμβουλή, κι ἐλεύθερος νὰ εἶναι, πρόθυμα τὴν ἀκούω,
Δὲν μὲ κάνει νὰ δέχομαι τὰ λόγια τους ἡ διαφορὰ τῶν προσώπων, ἀλλὰ ἡ ὠφέλεια τῆς συμβουλῆς. Διότι, ἂν ἐκεῖνος ὁ μέγας Μωυσῆς, ποὺ εἶχε μιλήσει μὲ τὸν Θεό, δὲν ἀρνήθηκε τις συμβουλὲς τοῦ πεθεροῦ του, ποὺ ἦταν βάρβαρος, ἀλλὰ κι ἐκεῖνος τὶς δέχθηκε κι ὁ Θεὸς τις βεβαίωσε, πόσο μᾶλλον ἐμεῖς;
….
Εκείνος που τρώει και δεν μπορεί να νηστέψει, ας επιδεικνύει πιο πλούσια την ελεημοσύνη, ας κάνει εκτενείς προσευχές, ας έχει έντονη προθυμία να ακούει τα λόγια του Θεού,
Στις περιπτώσεις αυτές η ασθένεια του σώματος δεν μας εμποδίζει καθόλου. Ας συμφιλιώνεται με τους εχθρούς του, ας απομακρύνει από την ψυχή του κάθε μνησικακία,
Αν θέλει να τα πετυχαίνει αυτά, απέδειξε ότι γνωρίζει την αληθινή νηστεία, την οποία περισσότερο από όλα απαιτεί και ζητεί από μας ο Κύριος,
Αφού και την αποχή από τις τροφές ακριβώς γι’ αυτό διατάζει να γίνεται, ώστε χαλιναγωγώντας τις ορμές της σάρκας, να την καθιστούμε υπάκοη και ευπειθή στην εκπλήρωση των εντολών του Θεού,
την ευχή του αγίου πατέρα και αδερφού να ‘χουμε και τη μνήμη του βίου και του λόγου του,