Αγίου Σωφρονίου του Essex,
Υπάρχουν δύο είδη ταπεινώσεως, η ανθρώπινη και η Θεία.
Η πρώτη εκφράζεται με την ασκητική πεποίθηση «είμαι ο χείριστος πάντων των ανθρώπων» και βασίζεται στη ρίζα της ζωής που συνοδεύεται με προσευχή στο όνομα του Ιησού.
Χωρίς αυτή την ταπείνωση το δεύτερο είδος, αυτό του Χριστού και ταιριαστό στο Θεό, θα παραμείνει απλησίαστο,
Γι’ αυτή τη θεία ταπείνωση ο Γέροντας Σιλουανός γράφει:
«Ο Κύριος με δίδαξε να διατηρώ το νου μου στην κόλαση και όχι στην απελπισία. Και έτσι η ψυχή μου ταπεινώνεται μόνη της. Αλλά ακόμα αυτή δεν είναι η αληθινή ταπείνωση, την οποία δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω,
Όταν η ψυχή πλησιάζει τον Κύριο, είναι φοβισμένη. Αλλά όταν βλέπει τον Κύριο, την ωραιότητα της δόξας του, γεμίζει με χαρά που δεν εκφράζεται με λόγια και μέσα στην γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματος και την αγάπη του Θεού λησμονεί εξ ολοκλήρου τα γήϊνα. Αυτός είναι ο παράδεισος του Κυρίου,
Όλοι θα ζουν με αγάπη και η Χριστοειδής ταπείνωσή τους θα κάνει κάθε άνθρωπο ευτυχισμένο, βλέποντας τους άλλους σε μεγαλύτερη δόξα. Η ταπεινότητα του Χριστού κατοικεί στους ελάχιστους που ευχαριστούνται να είναι οι ελάχιστοι των ανθρώπων. Ο Κύριος μου έδωσε εμπειρία από αυτό»,
Ο Κύριος είπε: «όστις υψώσει εαυτόν ταπεινωθήσεται και όστις ταπεινώσει εαυτόν υψωθήσεται» (Ματθ. 23,12). Στη Χριστοειδή αγάπη δεν υπάρχει ψεύτικη ταπείνωση ούτε σύμπλεγμα κατωτερότητας. Είναι άγια, τέλεια. Η Βασιλεία ανήκει σ’ αυτήν. Είναι καθαρό φως, στο οποίο δεν υπάρχει σκοτάδι. Αγκαλιάζει όλη τη δημιουργία με χαρά για τη σωτηρία της. Λυπάται για την πτώση κάποιου,
Η παρουσία της Χριστοειδούς ταπεινώσεως στις καρδιές μας σηκώνει το πνεύμα στη σφαίρα του ακτίστου Φωτός, όπου δεν υπάρχει θάνατος. Το αισθανόμαστε καθώς ο Θεός ζει μέσα μας,
Οι Γραφές διακηρύττουν ότι ο Θεός είναι αγάπη, Μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός είναι ταπείνωση,
Η ευχή του Ιησού θα μας οδηγήσει ν’ ανακαλύψουμε ότι κάθε ανθρώπινη ύπαρξη είναι μοναδική, για την οποία ο Χριστός σταυρώθηκε,
Όπου υπάρχει μεγάλη αγάπη, η καρδιά αναγκαστικά υποφέρει και αισθάνεται λύπη για κάθε δημιούργημα, ιδιαίτερα όμως για τον άνθρωπο. Όμως η εσωτερική μας ειρήνη παραμένει ασφαλής, ακόμα και όταν στον έξω κόσμο τα πάντα βρίσκονται σε αναταραχή,
«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του ζώντος Θεού, ελέησον ημάς και τον κόσμον σου».
Μερικοί άνθρωποι, όταν προσεύχονται στο όνομα του Ιησού Χριστού, προσπαθούν να συγκεντρωθούν ολοκληρωτικά σ’ αυτόν. Μέρα και νύκτα διώχνουν κάθε άλλη σκέψη. Αυτός ο τρόπος ζωής βασικά είναι δυνατός μόνο στην απομόνωση. Αποδέσμευση του νου απ’ όλες τις γήϊνες έννοιες δίνει βαθιά ησυχία στην ψυχή,
Αλλ’ αυτό παρ’ όλη την αξία του δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το τέλος. Το θείο Πνεύμα οδηγεί την καρδιά να ευσπλαχνιστεί όλη την κτίση και τότε η προσευχή γίνεται ένα «βασίλειον ιεράτευμα» (Α’ Πετρ. 2,9),
Αγάπη που απευθύνεται προς τον κόσμο, εμπλέκεται αναπόφευκτα σε περιπέτειες, και συνέχεια επηρεάζεται από τις εναλλαγές των γεγονότων,
Η λειτουργική προσευχή χρησιμοποιεί κατάλληλο λεξιλόγιο για το όραμα της, αλλά η προσωπική προσευχή μπορεί να ακολουθεί τον ένα τύπο:
«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς και τον κόσμον σου»,
απόσπασμα από το πόνημα του Αγίου, ‘Η Ζωή Του Ζωή Μου’,
την ευχή του Αγίου πατέρα και αδερφού να ‘χουμε και τη μνήμη του βίου και του λόγου του,