Πρωτ. Αδαμάντιου Αυγουστίδη,
«Τους μέν ουν χρόνους της άγνοιας υπεριδών ο Θεός τα νυν παραγγέλλει τοις άνθρώποις πάσι πανταχου μετανοειν, διότι εστησεν ημέραν εν η μέλλει κρίνειν την οικουμένην εν δικαιοσύνη εν ανδρί ώ ωρισε, πίστιν παρασχών πάσιν αναστήσας αυτόν εκ νεκρών»
(Πράξ. 17, 30-31)
Ο ξεπεσμός και η υποτέλεια δεν αρμόζουν στον άνθρωπο!
Ο άνθρωπος πλάστηκε να είναι ελεύθερος,
Στον Αδάμ, δηλαδή στον χοϊκό άνθρωπο, δόθηκε το προνόμιο να συνδιαλέγεται µε τον Θεό πρόσωπο προς πρόσωπο,
Στο πλάσμα χαρίστηκε η πλάση ολάκερη για να τη διαφεντεύει ευχαριστιακά,
Μέχρι που θέριεψε µέσα του η αλαζονεία· και τον κυρίευσε· και πίστεψε ότι δεν χρειάζεται πια τον Θεό· ότι µπορεί να είναι ο ίδιος Θεός χωρίς τον Θεό,
Από τότε η ανθρωπότητα πορεύεται ανά τους αιώνες υποτελής στις τραγικές επιπτώσεις της κακοδιαχείρισης της ελευθερίας,
Το αφύσικο και το φθαρτό έγιναν τα µέτρα που καθορίζουν την υπαρξιακή υποταγή στην αναγκαιότητα,
Ο χαρισματικός βίος υποβαθμίστηκε σε αγώνα επιβίωσης,
Η ιστορική πορεία του γένους των ανθρώπων φέρει βαθιά τα σημάδια της διαρραγής της σχέσης του ανθρώπου µε τον Θεό και µε τον άλλον άνθρωπο,
Η ιστορία γράφεται πια «εν χώρα και σκιά θανάτου». Ο θάνατος σηµαδεύει και δυναστεύει κάθε µορφή ζωής και δημιουργίας,
Αυτήν την τραγωδία του εκούσιου ξεπεσμού η θεολογία την περιγράφει µε µία και µόνο πικρή λέξη: την ονομάζει «Πτώση»,
Ο άνθρωπος είναι πια πεπτωκώς και μαζί του «πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν»…..
….Οι άνθρωποι τής Εκκλησίας είναι αυτοί πού εμπνέονται από τά έσχατα καί έτσι έχουν τό κουράγιο νά προχωρούν πάντα εμπρός,
Παρά τήν πολλαπλότητα καί τήν περιπλοκότητα όσων υπέθαλψε ή επινόησε ή εκ γενετής επιθανάτια αγωνία τού πεπτωκότος ανθρώπου γιά νά διασκεδάσει τό άγος του, τό θεμελιώδες ζήτημα παραμένει συγκλονιστικά απλό:
εάν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί, τότε ή πίστη μας θά ήταν χωρίς νόημα καί εμείς θά είμαστε «ελεεινότεροι πάντων άνθρώπων»,
‘Ομως, όταν η νοσταλγία γιά την αληθινή ζωή ξεπεράσει τη λήθη στην οποία καταφεύγουμε γιά νά αντέξουμε την οδυνηρή μας καθημερινότητα, τότε δεν μένει παρά νά αναζητήσουμε ξανά το κέντρο τής ζωής μας,
Τη μετοχή μας στο μέγα μυστήριο της θείας Ευχαριστίας,
Νά ζήσουμε με ήθος ευχαριστιακό,
Τότε μπορούμε νά προσπαθήσουμε νά αγαπήσουμε,
Διότι «Υμείς γάρ επ’ ελευθερία εκλήθητε, αδελφοί, μόνον μή τήν ελευθερίαν εις αφορμήν τή σαρκί, αλλά διά τής αγάπης δουλεύετε άλλήλοις» (Γαλ. 5, 13),
Διότι δεν υπάρχει πια θάνατος,
Διότι κι ο θάνατος είναι πιά γεμάτος απ’ τον Θεό,
Διότι ο Θεός «έστησεν ημέραν εν ή μέλλει κρίνειν την οικουμένην εν δικαιοσύνη εν άνδρι ω ώρισε, πίστιν παρασχών πάσιν αναστήσας αυτον εκ νεκρών» (Πράξ. 17, 30-31),
Ο Ιησούς είναι αναστημένος καί «το πνεύμα οπου θέλει πνει, και την φωνήν αυτού άκούεις, άλλ’ ουκ οίδας πόθεν έρχεται καί πού υπάγει, ούτως εστί πάς ο γεγεννημένος εκ του Πνεύματος» (Ίω. 3, 8),
Φεύγοντας απόψε από αυτόν τον άγιασμένο τόπο ας κρατήσουμε στήν καρδιά μας πολύτιμο φυλακτό τήν παραίνεση τού διδασκάλου των Αθηναίων και της Οικουμένης:
«Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, δια του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ινα το αυτο λέγητε πάντες, καί μή ή εν ύμιν σχίσματα, ήτε δέ κατηρτισμένοι εν τώ αυτώ νοί καί εν τή αυτή γνώμη» (Α’ Κορ. 1, 10),
από Ομιλία του π.Αδαμάντιου στόν Ιερό Βράχο της Άκροπόλεως στίς 29 Ιουνίου 2011,
την ευχή του αδερφού να ‘χουμε,
Χριστός Ανέστη,