Αρχή δεκαπενταύγουστου

Στα Άρθρα by Ιερός ναός Ταξιαρχών Μοσχάτου

πρωτ. Χριστόδουλος Μπίθας

Στην αρχή της νηστείας του Δεκαπενταυγούστου και στις παραμονές της εορτής της  Μεταμορφώσεως, ας κοντοσταθούμε να εξετάσουμε την πραγματικότητα γύρω μας και ιδίως εντός μας. Νεφελώδες το τοπίο, η πανδημία μαίνεται, οι Τούρκοι προκαλούν, το κακό κυριαρχεί στον κόσμο και εμείς διαπιστώνουμε την δική μας αστοχία και αδυναμία.

Όμως, ας θυμόμαστε πως η κλήση του Χριστού δεν είναι κλήση σε Χριστιανικά βασίλεια και ιδανικές κοινωνίες αλλά κλήση προσωπική στον καθένα μας, ούτως ώστε όσοι ανταποκρίνονται στην κλήση αυτή να γίνονται τα κλήματα της Αμπέλου, να έχουν ζωή αιώνιο και να φωτίζονται αγιοπνευματικά σε ένα κόσμο σκότους. Ανεξάρτητα από το πόσο κυριαρχεί στον κόσμο το κακό, όποιος ακολουθήσει πραγματικά τον Κύριο θα ζήσει καταστάσεις που «οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν», όπως μας λέει ο Απόστολος (1Κορ. 2, 9).

Ας μην λησμονούμε πως η Μεταμόρφωση του Χριστού μας αφορά πολύ γιατί στην πραγματικότητα είναι Μεταμόρφωση των ίδιων των μαθητών. Εκείνοι μπόρεσαν να τον δουν: ο Χριστός, ων πάντοτε Θεός και άνθρωπος, έχοντας ενωμένες τις δύο Του φύσεις «ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως» στη μία Του θεϊκή υπόσταση-προσωπικότητα, δεν αλλάζει ποτέ: παραμένει πάντοτε ο Ίδιος. Το ζήτημα είναι πως θα μεταμορφωθούμε κι εμείς ακολουθώντας τον δρόμο των Αποστόλων και των Αγίων.

Η μεταμόρφωση του Χριστού φανερώνει την ελπίδα της δικής μας Μεταμόρφωσης. Αυτό είναι το κέντρο της εορτής. Όπως λέει ο Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ, «Η Μεταμόρφωση του Κυρίου αποτελεί θεμέλιο της ελπίδας για τη μεταμόρφωση όλης της ζωής μας – η οποία τώρα είναι γεμάτη από κόπο, ασθένειες, φόβο – σε ζωή άφθαρτη και θεοειδή. Εν τούτοις, η ανάβαση αυτή στο υψηλό όρος της Μεταμορφώσεως συνδέεται με μεγάλο αγώνα. Όχι σπάνια εμείς εξασθενούμε από την αρχή αυτού του αγώνα και απελπισία φαίνεται να κυριεύει την ψυχή… Αν ο Κύριος «επειράσθη», και εμείς θα περάσουμε διά του πυρός των πειρασμών. Αν ο Κύριος καταδιώχθηκε, και εμείς θα διωχθούμε. Αν ο Κύριος έπαθε και σταυρώθηκε, και εμείς αναπόφευκτα οφείλουμε να πάσχουμε και να σταυρωνόμαστε έστω, ίσως, και πάνω σε αόρατους σταυρούς, εφόσον πράγματι Τον ακολουθούμε στις οδούς της καρδίας μας. Αν ο Κύριος μεταμορφώθηκε, και εμείς θα μεταμορφωθούμε και ενώ ακόμη βρισκόμαστε πάνω στη γη, αν ομοιωθούμε προς Αυτόν στις εσωτερικές επιθυμίες μας. Αν ο Κύριος πέθανε και αναστήθηκε, τότε και όλοι όσοι πιστεύουν σε Αυτόν θα διέλθουν διά του θανάτου, θα τοποθετηθούν σε τάφους και έπειτα θα αναστηθούν όμοια προς Αυτόν, εφόσον πέθαναν όμοια προς Αυτόν».

Ξεκινά μια περίοδος νηστείας που δεν είναι εθιμοτυπική αλλά σκοπό έχει να μας βάλει σε μια τροχιά εσωτερικής ενατένισης με σκοπό να ανανεώσουμε την επιθυμία μας να σχετιστούμε με τον Χριστό και να δεχτούμε το Άγιο Πνεύμα. Δεν είναι αυτοσκοπός η νηστεία αλλά σωματική υπενθύμιση του «ενός εστί χρεία». Ανάμεσα από την λήθη που επιφέρει η απώθηση των φόβων και των κινδύνων από την μια, και την παράδοση στις φοβίες και την κινδυνολογία από την άλλη, καλούμεθα να συντονιστεί όλη μας η ύπαρξη στο «ελθέτω η Βασιλεία Σου, γεννηθήτω το θέλημα Σου», που είναι το κέντρο όλης της Ευαγγελικής διδασκαλίας.

Να θυμηθούμε πως ο Χριστός δεν μας κάλεσε σε μία ακόμη θρησκεία με σχέσεις συναλλαγής που όταν οι δυσκολίες φουντώσουν και η ευδαιμονία μας απειλείται, εμείς απογοητευόμαστε και τον ξεχνάμε, αλλά αντίθετα τότε ακριβώς θυμόμαστε την φράση «Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε» (Ιωάν. 15, 5).

Αδελφές και αδελφοί μου, μπορεί να μην υπάρχει ενότητα στον κόσμο τούτο, και να κυριαρχεί ο διχασμός ακόμα και μέσα στην εκκλησία, αλλά εμείς ας αγωνιζόμαστε να έχουμε ενότητα στην μικροκοινότητά μας, στην ενορία μας, γιατί σε αυτό κρινόμαστε. Όπου υπάρχει ευχαριστιακή τράπεζα, όπου τελείται η Θεία Ευχαριστία εκεί είναι ο πνευματικός μας στίβος, εκεί πραγματώνεται ο λόγος του Κυρίου, «ου γαρ εισι δυο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμι εν μέσω αυτών» (Ματθ. 18:20).

Στην αρχή της νηστείας του Δεκαπενταυγούστου ας αφήσουμε στην άκρη απογοητεύσεις και ολιγωρίες και ας θυμηθούμε πως τιμούμε την Παναγία μας επειδή  ακολούθησε το θέλημα του Θεού και μας υπέδειξε εκείνη πρώτη από όλους τους Αγίους τον δρόμο που οδηγεί στην εν Χριστώ υπαρξιακή πληρότητα,  που εκπληρώνει τον λόγο για τον οποίο γεννηθήκαμε.

Ας μην ολιγοψυχούμε, αλλά να λάβουμε θάρρος και να ανοίξουμε τις καρδιές μας για να δεχθούμε με απλότητα το Ευαγγέλιο του Χριστού. Ο Κύριος είπε: «Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. ις’ 33). Και εμείς, με τη δύναμη του Χριστού, θα κατορθώσουμε αναμφίβολα τη νίκη αυτή επί του κόσμου, ώστε μαζί με Αυτόν να μετάσχουμε στην αιώνια Βασιλεία των ουρανών. Αμήν.