Μέγας Αντώνιος και Άγιος Παύλος ο Απλούς,
Ο μαθητής του Μεγάλου Αντωνίου όσιος Παύλος ο Απλούς αξιώθηκε να λάβη το κατά δαιμόνων χάρισμα,
Έφεραν κάποτε στον Μέγα Αντώνιο ένα δαιμονισμένο, με δαιμόνιο φοβερό, που έβριζε και τον ίδιο τον ουρανό. Το πρόσεξε αυτό ο όσιος και λέει:
– Δεν είναι έργο δικό μου να βγάζω δαιμόνια. Τέτοιο χάρισμα έχει ο Παύλος,
Τους πήγε λοιπόν στον όσιο Παύλο και του είπε:
– Αββά Παύλε, βγάλε το δαιμόνιο από τον άνθρωπο αυτόν, για να γυρίση υγιής στο σπίτι του,
– Γιατί δεν το βγάζεις εσύ;
– Δεν ευκαιρώ εγώ. Έχω άλλο έργο,
Τους άφησε ο Μέγας Αντώνιος και έφυγε,
Ο όσιος Παύλος προσευχήθηκε θερμά και λέει στο δαιμόνιο,
– Είπε ο αββάς Αντώνιος να βγης από τον άνθρωπο αυτόν,
– Δεν βγαίνω, παλιόγερε, απαντά εκείνο.
– Βγες, το είπε ο αββάς Αντώνιος.
Το δαιμόνιο τότε άρχισε να βρίζη και τον Μ. Αντώνιο,
Τότε ο όσιος βγήκε από το κελλί του μέσα στο καταμεσήμερο, ανέβηκε σε μια πέτρα πυρωμένη από τον ήλιο και φώναξε:
– Κύριε Ιησού Χριστέ, δεν θα κατεβώ απ᾽αυτήν την πέτρα, δεν θα φάω και δεν θα πιώ τίποτε μέχρι να πεθάνω, αν δεν ελευθερώσης αυτόν τον δούλον Σου,
Πριν τελειώση η προσευχή του οσίου, το δαιμόνιο είχε εξαφανισθή,
(«Χαρίσματα και χαρισματούχοι», τόμος Α´ εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου, σελ. 194-195),
την ευχή του Αγίου να ‘χουμε,