«Όταν πέρασε το Σάββατο, η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και η Σαλώμη, αγόρασαν αρώματα, για να πάνε ν’ αλείψουν το σώμα του Ιησού… Η πέτρα είχε κυλήσει από τον τόπο της. Μόλις μπήκαν στο μνήμα, είδαν ένα νεαρό με λευκή στολή να κάθεται στα δεξιά, και τρόμαξαν. Αυτός όμως τούς είπε: “Μην τρομάζετε. Ψάχνετε για τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, το σταυρωμένο. Αναστήθηκε. Δεν είναι εδώ…».
Γυναίκες μυροφόρες που με τον πλούσιο συναίσθημά σας μαρτυρήσατε πρώτες την Ανάσταση του Χριστού, γυναίκες που κυοφορείτε την ζωή και διδάσκετε την τρυφερότητα και την γλυκύτητα, γυναίκες μεγαλόψυχες που χιλιάδες χρόνια τώρα καταδικασμένες ήσασταν να υπηρετείτε τον άνδρα σαν είδος κατώτερο, «αγνοημένες και μονάχες μέσα στο εσωτερικό σας πάθος, αγνοημένες κι έρημες μέσα στην ιερότητα της μητρότητάς σας…»[1].
Γυναίκες που ο γλυκύτατος Ιησούς ζήτησε να είστε ισάξιες με τον άνδρα κι επαίνεσε την Μαρία ζητώντας από την Μάρθα να της μοιάσει. Γυναίκες «αρμονικές κι ωραίες»[2] στην ψυχή, λίγα καταλάβαμε από την διδασκαλία Του, στην ίδια θέση σας αφήσαμε για αιώνες, όπως και τους δούλους, γιατί όπως λέει ο Άγιος[3] «ο χριστιανισμός στις αυθεντικές του διαστάσεις ουδέποτε μέχρι τώρα έγινε δεκτός από την μεγάλη μάζα. Κράτη είχαν την αξίωση να ονομάζονται χριστιανικά και οι λαοί τους έφεραν προσωπείο ευσέβειας, έζησαν και ζουν «εθνικώς» (Γαλ. 2,14).
Γυναίκες που «δεμένα χέρια έχετε όσους πολλούς αιώνες σας γνωρίζω»[4], παραγκωνισμένες από τον δημόσιο βίο των κοινωνιών, λόγο δεν είχατε στις εκκλησιές και μόρφωση δεν σας επιτρεπόταν, μόνο σκεύη ηδονής και υπηρέτριες των ανδρών παραμείνατε χιλιάδες χρόνια.
Γυναίκες που τα παιδιά σας καταδικάστηκαν να δουλεύουν στους σκληρούς άρχοντες και να θυσιάζονται άσκοπα στις φρικτές μάχες στο ανθρωποσφαγείο της ιστορίας, γυναίκες κακοποιημένες, καταπιεσμένες, βιασμένες από την σκληρότητα του νόμου και την βαρβαρότητα των ανδρών, γυναίκες τρόπαια σε αποτρόπαιους πολέμους, γυναίκες που καταντήσατε πόρνες από την απάνθρωπη κοινωνία.
Μαρία Θεοτόκε και Μαρία Μαγδαληνή, Σαλώμη και Ιωάννα, Μαρία και Μάρθα,
Μαρία του Κλωπά και Σωσσάνα, ευλογημένες μυροφόρες που είδατε κι αγγίξατε τον Χριστό, πόση χαρά άραγε να νοιώσατε που Εκείνος σας έκανε να αισθάνεστε επιτέλους σπουδαίες δίπλα στους άντρες, μαθήτριες σε μια κοινωνία όπου οι άλλοι σας έβλεπαν κατώτερα όντα, αναπαραγωγικές μονάδες.
Φοίβη και Περσίδα, Πρίσκιλλα και Ιουνία, Τρύφαινα και Τρυφώσα και Απφία, συναπόστολοι του Παύλου, που οραματιστήκατε και διαλαλήσατε μια κοινωνία όπου ούτε άρσεν θα υπήρχε, ούτε θήλυ, που να φανταζόσαστε πως θα χρειάζονταν ακόμα είκοσι αιώνες για να μπορέσουν οι γυναίκες στον μισό πλανήτη να νοιώθουν παρόμοια ελευθερία με σας, αλλά παρ’ όλα αυτά πολλές από αυτές να είναι εγκλωβισμένες στους ρόλους που οι άντρες καθορίζουν. Πως να φανταστείτε πως ακόμα κι έτσι πάμπολλα εκατομμύρια γυναίκες θα είναι δούλες στις διάφορες μορφές της πορνείας.
Φωτεινή και Θέκλα, Ελένη και Πουλχερία, Ευδοκία και Κασσιανή και σεις χιλιάδες αγίες γυναίκες, πως να προβλέψετε πως μετά από τόσα χρόνια ακόμα θα υπήρχαν θρησκείες που καταδικάζουν τις γυναίκες σε θέση χειρότερη από την εποχή σας! Κτήματα του άντρα με καλυμμένα τα πρόσωπα, χωρίς δικαιώματα και με την απειλή του ξυλοδαρμού σε κάθε στραβοπάτημα. Που να φανταστείτε πως θα υπάρχουν 200 εκατομμύρια κορίτσια που έχουν υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων!
Αγίες του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών, μήπως και φωτιστεί να καταλάβει κάποτε τούτη η ταλαίπωρη ανθρωπότητα πως είναι η αμαρτία που γεννά την αδικία και την ανισότητα, την βία και τον παραλογισμό, την ανικανότητα να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Αγίες του Θεού ευχηθείτε τούτος ο κόσμος που τρέχει αφηνιασμένος προς τα έσχατα, έστω και στο χείλος του γκρεμού την τελευταία στιγμή να οραματιστεί την ελευθερία από τα δεσμά της πεσμένης φύσης του για να μπορέσουν γυναίκες κι άντρες να νοιώσουν την χαρά της Βασιλείας!
[1] Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση τ.1, Κέδρος.
[2] Εγγονόπουλος
[3] Άγιος Σωφρόνιος, Περί προσευχής.
[4] Δημουλά, Σημεία αναγνωρίσεως