14 μέρες για την Ανάσταση,
Τούτο τον καιρό συζητήθηκε από πολλούς η περίπτωση της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, η οποία έζησε δύο δεκαετίες στην έρημο και κοινώνησε από τον αββά Ζωσιμά λίγο πριν πεθάνει. Ανέφεραν πολλοί πως εκείνη δεν μεταλάμβανε κι όμως ζούσε κατά Θεόν, κι οι αντίθετοι απαντούσαν «να έχουμε μετάνοια σαν και την Αγία και μετά να μιλάμε».
Θαρρώ πως και τα δύο επιχειρήματα δεν έχουν νόημα. Όπως υποστηρίξαμε ήδη από τις πρώτες μέρες της επιδημίας, αντιμετωπίζουμε μια παροδική στέρηση με σκοπό την έμπρακτη θυσία στέρησης της Θ.Λ. από αγάπη στον συνάνθρωπο αλλά και για την δίκη μας υγεία. Και πως τούτη η έλλειψη μπορεί να γίνει θαυμάσια ευκαιρία για όποιον το επιθυμεί, να κάνει πάλι αρχή μετανοίας, οπότε η Οσία Μαρία πολλά έχει να μας διδάξει αφού ο μοναδικός τρόπος να τιμήσουμε έναν Άγιο είναι η μίμησή του.
Λέει ο βίος της πως στην έρημο «πάλεψε πολύ σκληρά για να νικήσει τους λογισμούς και τις επιθυμίες της». Αυτός είναι και ο βασικός αγώνας κάθε ανθρώπου που θέλει να προσεγγίσει τον Θεό. Να έχει επίγνωση των κακών λογισμών και επιθυμιών για να ζει με ειρήνη στο νου και επιθυμία για τα καίρια και σημαίνοντα της ζωής, μέχρι του σημείου να κυριαρχείται από μία βασική επιθυμία: Να ζει ο Χριστός μέσα του.
Η Οσία δεν είχε καθοδήγηση πνευματική, ούτε συμμετείχε σε Σύναξη, ούτε βιβλία διάβαζε αλλά την καθοδηγούσε το άγιο Πνεύμα στην μετάνοιά της. «Τρέφομαι από την σκέψη του λόγου του Θεού που κυβερνά τα σύμπαντα», έλεγε. Εμείς όλοι που τα πάντα κατέχουμε και δεν τα εκτιμούμε, μήπως με αυτή την έλλειψη ήρθε ο καιρός να τα εκτιμήσουμε δεόντως; Μήπως αυτή η δοκιμασία είναι μία ευκαιρία να ξαναδούμε την σχέση μας με τα μυστήρια και βέβαια να προχωρήσουμε βαθύτερα στην έννοια της μετάνοιας; Μήπως αντιληφθούμε – ο καθένας στα μέτρα του -, πως μέχρι τώρα αναξίως μετείχαμε τις περισσότερες φορές «στην συνουσία την μυστηριώδη και ακατάληπτη του θεϊκού Σώματος με το δικό μας»;
Λέει ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος : «Πολλοί μεταλαμβάνουν αυτή την θυσία μια φορά τον χρόνο, άλλοι δύο, άλλοι δε πολλές φορές. Ποιοι ἐχουν δίκιο; Οι της μιας φοράς; Οι των πολλών; Των λίγων; Κανέναν από όλους, αλλά όσοι κοινωνούν με καθαρή συνείδηση (μετά καθαρού συνειδότος), αυτοί που έχουν καθαρή καρδιά, και βίο άμεμπτο, αυτοί πάντα να προσέρχονται. Οι υπόλοιποι, ούτε μία φορά! (εις το κατά Ματθαίον Ν΄).
Κλήση σε μετάνοια ο λόγος του Αγίου, πνευματικό ξεσήκωμα. Καθαρή συνείδηση αποκτά όποιος αναζητά κάθε μέρα την αστοχία του, όποιος κλείνεται στο «ταμείο του» για να του αποκαλυφθούν τα κρίματά του, για να αναζητήσει τις ευθύνες του και τις «πληγές της ψυχής και του σώματος που μέσα μας σαν ληστές άνοιξαν οι ακάθαρτοι λογισμοί», όπως λέει ο Μεγ. Κανόνας. Και όσο συνειδητοποιούμε τις αστοχίες μας, ακολουθούμε το παράδειγμα της Οσίας Μαρίας που «έπεφτε στην γη, την έβρεχε με δάκρυα και δεν σηκωνόταν, έως ότου το φως εκείνο το γλυκύ έλαμπε και έδιωχνε τους ενοχλητικούς λογισμούς».
Κάθε φορά που βρισκόμαστε στην Θεία Λειτουργία «μετέχουμε στο ίδιο ακριβώς δείπνο (τον Μυστικό) και σε τίποτε δεν διαφέρει το ένα από το άλλο», λέει ο Χρυσόστομος. Τι συνέβη εκείνη την Πέμπτη; Ο Κύριος έκανε την κλάση του άρτου και ανακεφαλαίωσε όλη την διδασκαλία του, ένα νέο τρόπο σκέψης, ένα τρόπο ζωής, ένα νέο τρόπο ύπαρξης. Και έκανε σαφές πως όποιος δεν θέλει ακολουθήσει τον δρόμο αυτό δεν είναι μαθητής του. «Δεν έχεις θέση μαζί μου», είπε στον Πέτρο όταν αρνήθηκε να του πλύνει τα πόδια.
Σε αυτό τον τρόπο μετέχουμε όταν βρισκόμαστε στην Θεία λειτουργία, όταν λέμε την ευχή, όταν διαβάζουμε ακολουθίες στο σπίτι μας, όταν πράττουμε το θέλημά Του, όταν κοινωνούμε τον Λόγο Του, ακόμα κι όταν κάποιο επιτίμιο μάς εμποδίζει να μεταλάβουμε. Ο Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς έλεγε πως ακόμα κι ένα δάκρυ, κι ένας αναστεναγμός μετανοίας, είναι μυστήρια της εκκλησίας! Το μυστήριο της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό!
Γι’ αυτό αδελφές και αδελφοί μου, θαρσείτε! Η σχέση με τον Θεό δεν διακόπτεται παρά μόνον αν Τον αρνηθούμε, αν αδιαφορήσουμε ή αν πέσουμε σε βαριά ακηδία. Όλη η ζωή μας μια ακολουθία είναι, γιατί είμαστε ακόλουθοι του Χριστού! Και η δοκιμασία της περιόδου αυτής θα δώσει ώθηση σε όποιον το επιθυμεί να κάνει το επόμενο βήμα μετανοίας. Κι όταν με το καλό ανταμώσουμε πάλι στην Σύναξη, οι καρποί της Ευχαριστίας θα έχουν ωριμάσει.
Και τότε θα μπορούμε να αναφωνήσουμε, όπως ο αββάς Ζωσιμάς όταν αντίκρισε την Οσία Μαρία να θαυματουργεί: «Πραγματικά είναι αληθινός ο Θεός, που λέει ότι μπορούμε να ομοιωθούμε μαζί Του, φτάνει να θελήσουμε να καθαρίσουμε τους εαυτούς μας. Δόξα σοι Χριστέ, ο Θεός μας, ο Οποίος δεν στέρησες το έλεός σου από μένα το δούλο σου!». Αμήν.
π. Χριστόδουλος Μπίθας