«Την ψυχωφελή, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, και την Αγίαν Εβδομάδα τον πάθους σον, αιτούμεν κατιδείν Φιλάνθρωπε …» Με αυτά τα λόγια στον εσπερινό της Παρασκευής, τελειώνει η Μεγάλη Σαρακοστή. Το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαΐων, παρεμβάλλονται σαν μια ανάπαυλα και σαν μια πρόγευση όλων αυτών που θα γίνουν την Μεγάλη Εβδομάδα και πρόγευση της Ανάστασης, της καινούριας ζωής.
«Την κοινήν ανάστασιν προ του σου πάθους πιστούμενος, εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον, Χριστέ ο Θεός». Η Ανάσταση του Λαζάρου προεικονίζει την Ανάσταση του ιδίου του Χριστού, γι αυτό θεωρείται αναστάσιμη ημέρα!
Λέει ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν: «Ο Θεός είναι Αγάπη και η Αγάπη είναι Ζωή. Η Αγάπη δημιουργεί Ζωή… Η Αγάπη είναι εκείνη που κλαίει μπροστά στον τάφο του Λαζάρου και η Αγάπη είναι εκείνη που επαναφέρει τη ζωή. Αυτό είναι το νόημα των θεϊκών δακρύων του Ιησού. Μέσα απ’ αυτά η αγάπη ενεργοποιείται και πάλι – αναδημιουργεί, απολυτρώνει, αποκαθιστά τη σκοτεινή ζωή του ανθρώπου: «Λάζαρε, δεύρο έξω!..» Προσταγή απολύτρωσης. Κάλεσμα στο φως. Ακριβώς γι’ αυτό το Σάββατο του Λαζάρου είναι το προοίμιο και του Σταυρού, σαν τη μέγιστη θυσία της αγάπης, και της Ανάστασης, σαν τον τελικό θρίαμβο της αγάπης».
Συμπορευόμαστε στον δρόμο για την Ανάσταση. Συμμετέχουμε σε γεγονότα που συνέβησαν σε ιστορικό χρόνο και εμείς τούτες τις μέρες καλούμαστε να τα βιώσουμε καρδιακά και να επιτρέψουμε στον Λόγο του Θεού να σκηνώσει μέσα μας, να τον ακολουθήσουμε στον Σταυρό και την Ανάσταση. Καλούμαστε να κλάψουμε για τις αμαρτίες μας μπροστά στον Σταυρό, γιατί δεν έχουμε τίποτε άλλο να Του προσφέρουμε παρά την επίγνωση πως τον αρνηθήκαμε ακουσίως και ακουσίως και πως τώρα επιθυμούμε την Ανάστασή μας.
Πνευματικά νεκροί είμαστε και ποθούμε την Ανάστασή μας, δεν καταλαβαίναμε τίποτα και τώρα θέλουμε να εννοήσουμε. Άμα πεθάνεις πριν πεθάνεις δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις, λέει το υπέροχο απόφθεγμα, πλήρες σοφίας και θεϊκής γνώσης. Όσο παριστάνουμε τους άνετους θα μας τρώνε τα πάθη και οι φόβοι, μόνο αν παραδεχτούμε πως είμαστε πεθαμένοι θα ελπίσουμε στην Ανάσταση.
Δεν βιώνεται η Μεγάλη εβδομάδα με συναισθηματισμούς και λαμπάδες, δεν προφέρεται για αισθητικές απολαύσεις και φολκλόρ. Μπροστά στον τάφο του Λαζάρου ας κλάψουμε μαζί με τον γλυκύτατο Ιησού για όλες τις Μεγάλες εβδομάδες που μέχρι τώρα πέρασαν αναξιοποίητες, και χάθηκαν μέσα σε μαγειρίτσες και ανούσιες συζητήσεις. Όλα μας επιτρέπονται και καλά καμωμένα είναι, αλλά δεν μας συμφέρουν όλα.
Η ανάσταση του Λαζάρου αναφέρεται ως φανέρωση της διπλής φύσης Του Κυρίου, της ανθρώπινης και της θεϊκής. Η ανθρώπινη φύση κλαίει για τον θάνατό του Λαζάρου, η δε θεϊκή φύση αποκαλύπτεται καθώς η ισχύς του θεϊκού λόγου τον βγάζει από το χώρο των κεκοιμημένων. Αυτός είναι ο λόγος που επιθυμούμε να είμαστε Χριστιανοί, για να αφυπνιστούμε από τον πνευματικό μας θάνατο και όσοι συμβαίνει αυτό να πιστέψουμε και στην Ανάσταση.
Ας πορευτούμε τούτες τις μέρες με συναισθηματική λεβεντιά. Αφήστε τους φόβους στην άκρη. Προφυλαχτείτε καλά αλλά δοξολογήστε με σθένος. Μην παρασύρεστε από την θανατολάγνα τηλοψία. Επί χιλιάδες χρόνια οι Χριστιανοί όταν μάθαιναν για δεινά που συνέβαιναν κοντά τους έριχναν ένα δάκρυ και συνέχιζαν να δοξολογούν με χαρμολύπη. Είναι «δαιμονικό» να παρασύρεται κάποιος σε ένα συναισθηματική κατάρρευση βλέποντας ειδήσεις και εικόνες μακάβριες και να χάνει την δοξολογία. Αινείτε τον Κύριο, ευχαριστείστε που ξυπνήσατε και σήμερα, που τα αγαπημένα σας πρόσωπα είναι καλά, κι αν θέλετε να συμμετάσχετε στον παγκόσμιο θρήνο προσευχηθείτε, γίνετε οικουμενικοί άνθρωποι, του Χριστού μαθητές.
«Φόβος δεν υπάρχει στην Αγάπη» λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. « η τελεία αγάπη διώχνει τον φόβο, διότι ο φόβος περιέχει τιμωρία, και εκείνος που φοβάται δεν είναι τέλειος στην αγάπη». Ας ποθήσουμε να γίνουμε κοινωνοί της αγάπης Του, ας αφήσουμε στην άκρη συνωμοσίες και σφραγίσματα, φοβικούς θρήνους του καναπέ κι ας αγαπήσουμε τον Χριστό , «διότι αυτός πρώτος μας αγάπησε».
“Όπως είπες Κύριε στη Μάρθα: Εγώ είμαι η ανάσταση, έμπρακτα εκπλήρωσες τον λόγο Σου, καλώντας από τον Άδη τον Λάζαρο. Κι εμένα, φιλάνθρωπε, που είμαι νεκρός από τα πάθη μου, ως συμπαθής ανάστησέ με, Σε παρακαλώ” (στιχηρό αίνων).
Ας ξεκινήσουμε το ταξίδι μας, αδελφές και αδελφοί μου προς την Ανάσταση. Και μέσα στις έλλειψη των αυτονοήτων ας μετανοήσουμε. Ας μοιραστούμε λύπη και χαρά με τον Νυμφίο και με τους αδελφούς μας, ας αφήσουμε στην άκρη τις εμπάθειές μας, ας φιλιώσουμε, ας συγχωρήσουμε, ας ευχαριστήσουμε. Έτσι θα κοινωνήσουμε πραγματικά τον Χριστό κι ας μην είμαστε στον Ναό, έτσι θα συμμετάσχουμε στον Σταυρό και την Ανάστασή Του γιατί εμείς είμαστε η Εκκλησία!
π. Χριστόδουλος Μπίθας