«Δεύτε λάβετε φως εκ τοῦ ανεσπέρου φωτός, και δοξάσατε Χριστόν, τον αναστάντα εκ νεκρών».
Κάθε Πάσχα ακούμε την πρόσκληση να λάβουμε το φως από το ανέσπερο Φως, να λάβουμε Χάρη του Αγίου Πνεύματος από την ζωαρχική Τριάδα, μα οι καημένοι μένουμε στο σύμβολο και νομίζουμε πως θα μας έρθει η ευλογία της νέας ζωής επειδή ανάψαμε μια λαμπάδα. Το σύμβολο αντί να συν-βάλλει, να μας θυμίζει δηλαδή την ουσία, αυτονομείται και γίνεται μαγεία. Κι αν μείνουμε εκεί θα έχουμε πέσει στον τρίτο πειρασμό της ερήμου, αυτόν στον οποίο ο Κύριος μας είπε να αντιστεκόμαστε. Όμως το Φως «θέλει δουλειά πολύ» για να θερμάνει την σκοτεινιασμένη από την αμαρτία ύπαρξή μας. Χρειαζόμαστε το φως της Χάριτος και δοξολογία καθημερινή στον Χριστό για να αναστηθούμε από την δυσκολία μας.
«Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γαρ θανάτου προς ζωήν, καί εκ γης προς ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας».
Πάσχα, σημαίνει πέρασμα από τον πνευματικό θάνατο στον οποίο όλοι βρισκόμαστε στην όντως ζωή, που δεν την γνωρίζουμε, γιατί αν την γνωρίζαμε θα παρατάγαμε όλα τα περιττά για να την ζήσουμε, θα περιφρονούσαμε τα «εκ γης» για να ζήσουμε τα ουράνια, δηλαδή θα διψάγαμε για την βασιλεία. Όχι μια θρησκεία της παρηγοριάς, αλλά μια πίστη πως μπορώ να ζω στην γη και να πολιτεύομαι στον ουρανό. Να μένω μακριά από την ταραχή και τις διαμάχες του κόσμου τούτου έτσι που να χαίρομαι δοξολογώντας τα γήινα χωρίς να εξαρτώμαι από αυτά. Να «λαμπρυνθεί» ο νους μου για να αποκτήσω έστω και λίγο την δωρεά της σοφίας του Θεού.
«Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισαμενος».
Ο Χριστός αναστήθηκε και μου υποσχέθηκε πως κι εγώ θα αναστηθώ, νίκησε τον θάνατο μα πρέπει να τον νικήσω κι εγώ, καθημερινά να επιθυμώ την σχέση με Εκείνον που είναι αναστάσιμη, δια της Χάριτος απαλλαγή από φόβους κι ενοχές, άνοιγμα στην καλοσύνη, την χρηστότητα, βίωση της ειρήνης. Όχι ευσεβιστικοί εγκλωβισμοί αλλά πραγματική ευσέβεια, σεβασμός στους άλλους, αποδοχή του θελήματος του Θεού. Χαρίζει ο Θεός την ζωή σε όποιον μετέχει των ενεργειών του, κι εδώ και στην αιωνιότητα.
«Αναστάς ο Ιησούς απο τού τάφου καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν τήν αιώνιον ζωήν και μέγα ελεος».
Αυτό το έλεος μας δωρίζει – όταν βέβαια αγωνιζόμαστε να το αποκτήσουμε – κι εμείς το προσφέρουμε στους άλλους: «Κάθε πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και κακολογία ας είναι μακριά από σας μαζί με κάθε κακία. Και να είστε καλοί ο ένας προς τον άλλον, εύσπλαγχνοι και να συγχωρείτε αλλήλους, καθώς και ο Θεός σας συγχώρησε εν Χριστώ», λέει ο Απ. Παύλος (Εφ. 4,31-32). Αυτή η ευσπλαγχνία μάς ανοίγει τον δρόμο για την αιώνια ζωή, μας καθιστά δοχεία της χάριτος, Υιούς Φωτός.
¨Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον, Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ο λυτρωτής, Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα των πιστών, Πάσχα, το πύλας ημίν του Παραδείσου ανοίξαν, Πάσχα, πάντας αγιἀζον πιστούς».
Μεταξύ των θαυμάτων η ανάσταση του Κυρίου είναι το μεγαλύτερο θαύμα. Όλα τα άλλα θαύματα πηγάζουν από αυτό και συνοψίζονται σ’ αυτό.Απ’ αυτό πηγάζουν η πίστη και η αγάπη και η ελπίδα και η προσευχή και η θεοσέβεια. Εάν με την πίστη στο Χριστό δεν φθάνει κανείς στην αθανασία και την επί του θανάτου νίκη, τότε προς τι η πίστη μας;Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τούτο σημαίνει ότι η αμαρτία και ο θάνατος δεν έχουν νικηθεί. Εάν δεν έχουν αυτά τα δύο νικηθεί, τότε γιατί να πιστεύει κανείς στο Χριστό; Εκείνος όμως ο οποίος με την πίστη στον Χριστό αγωνίζεται εναντίον κάθε αμαρτίας του, αυτός ενισχύει σιγά-σιγά μέσα του την αίσθηση ότι ο Κύριος πραγματικά αναστήθηκε,άμβλυνε το κέντρο του θανάτου, νίκησε το θάνατο σε όλα τα μέτωπα της μάχης. (Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς)
«Αύτη η κλητή και αγία ημέρα, η μια των Σαββάτων, η βασιλίς και κυρία, εορτή εορτών και πανήγυρις εστί πανηγύρεων…»!
Όλος ο Χριστιανισμός δεν είναι παρά η εμπειρία της πίστης πού επαναλαμβάνεται συνεχώς σαν να είναι η πρώτη φορά, και που έχει σαρκωθεί στις τελετές, στο λόγο, στη μουσική και στα χρώματα. Για τους πιστούς όλα αυτά ακτινοβολούν από μέσα, όχι ως απόδειξη της πίστης τους, αλλά ως αποτέλεσμά της, ως ζωή της στον κόσμο, στην ψυχή, στην ιστορία. Το Πάσχα δεν είναι η ανάμνηση ενός γεγονότος του παρελθόντος. Είναι η πραγματική και χαρμόσυνη συνάντηση μ’ Αυτόν, που οι καρδιές μας Τον είχαν γνωρίσει και Τον είχαν συναντήσει από καιρό, ως ζωή και φως. Η νύχτα του Πάσχα μαρτυρεί πως ο Χριστός είναι ζωντανός και βρίσκεται μαζί μας, πως κι εμείς είμαστε ζωντανοί μαζί Του. Ολόκληρη η γιορτή είναι μια πρόσκληση να κοιτάξουμε τον κόσμο και τη ζωή, και να δούμε την ανατολή της μυστικής ημέρας της Βασιλείας του φωτός. «Σήμερον έαρ μυρίζει», ψάλλει η Εκκλησία, «και καινή κτίσις αγάλλεται…». Αγάλλεται με πίστη, αγάπη και ελπίδα. (π. Αλ. Σμέμαν)
π. Χριστόδουλος Μπίθας
Χριστός Ανέστη!