Ας είναι ευλογημένο
του δισταγμού το πρόσκομμα
και η αμφιβολία
ας μη λογιάζεται ντροπή
που όρθωσε τη λογική
σαν έσχατο, σαθρό ανάχωμα
μπροστά στης φύσης
την τρανή ανατροπή
όταν τα μάτια εκστατικά
την ήττα του θανάτου αντίκρυσαν
από την εξουσία
της πανίσχυρης Ζωής
και έκθαμβη η καρδιά
το θαύμα ατενίζοντας
εχέγγυα των αισθήσεων ζήτησε
με της ψηλάφησης
την πειστική μορφή
το αναστημένο σώμα ανιχνεύοντας
εκεί που άφησε
σημάδι ανεξίτηλο
της τρομερής θυσίας
το καρφί…
Γιατί δεν έφτανε της ακοής
το μακρινό ακρόαμα
ούτε και των φτωχών ματιών
η μαρτυρία
για ν’ αποθέσει
όλο το βάρος του θανάτου
η ψυχή που γύρευε
ατράνταχτα αναγνώρισης σημεία
του νέου κόσμου
που γεννιέται απ’ την αρχή
για να φωνάξει
ως τα πέρατα του χρόνου
με μια φωνή που διέσχισε
της απιστίας τα σύμπαντα
“ο Κύριός μου και Θεός μου”
και μπρος στα πόδια της Αγάπης
παντοτινά να αφιερωθεί…
Όλγα