Εγέρθητι!
Η λέξη που με κάλεσε
πίσω ξανά στην ύπαρξη
ξεπήδησε ολοζώντανη
μέσ απ’ το πρόσταγμα
που εν αρχη με έπλασε
αγγείο χοϊκό
κι ένιωσα μέσα μου
να αρθρώνεται
ένας καινούργιος λόγος
που ‘μοιαζε διαταγή ζωής
με κέλευσμα ξεκάθαρο
να εγερθώ στο φως
σηκώνοντας στους ώμους
την κλίνη της βουβής παραλυσίας μου
τον τρόπο μιας μοναξιάς αδιεξοδης
μες στην ειρκτή
που επέλεξα να ζω
πάντα στα χαμηλά της γης
σε κατοικίες πήλινες
με ορίζοντα
τον χωματένιο
του εφήμερου μυχό…
Και τότε άκουσα φωνή
από αιώνες γνώριμη
που ήχησε εντός μου
μες στης ψυχής
το σκοτος το ασεληνο
σαν κάλεσμα
του πλάστη ιερό
σαν την κραυγή
του ακριβού τετέλεσται
σαν καλωσόρισμα
γλώσσας αγνώριστης
σε οίκο πατρικο
σαν αγκαλιά αγάπης
με της πληγης Του
το σημάδι ανεξιτηλο
σαν της αρχής
το γενηθήτω φως…
Όλγα