Πέρα από την χώρα του θανάτου

Μπή­κε στον μι­σο­σκό­τει­νο να­ό και κοί­τα­ξε τα καν­τή­λια που τρε­μό­παι­ζαν φω­τί­ζον­τας τα πρό­σω­πα των Α­γί­ων. Στά­θη­κε στην ά­κρη του τέμ­πλου και κά­θι­σε στο ψαλ­τή­ρι να ξα­πο­στά­σει η ψυ­χή του α­πό τον κά­μα­το. Α­συ­ναί­σθη­τα άρ­χι­σε να σι­γο­ψέλ­νει το «Πάν­τα μα­ται­ό­της τα αν­θρώ­πι­να….». Γνω­ρί­ζει πο­λύ κα­λά πως ό­λη η ζω­ή του πι­στού εί­ναι μια πά­λη με τον πιο πα­ρά­λο­γο και α­δυ­σώ­πη­το ε­χθρό, τον θά­να­το. Δεν χω­ρούν ε­δώ με­τα­φυ­σι­κές ψευ­δο­βε­βαι­ό­τη­τες, ού­τε κού­φια λό­για. Ό­σα θε­ο­λο­γι­κά κεί­με­να κι αν εί­χε δι­α­βά­σει, ό­σες πραγ­μα­τεί­ες γύ­ρω α­πό τον θάνατο, ό­σα πα­τε­ρι­κά κεί­με­να κι αν ρού­φη­ξε με α­γω­νί­α ψυ­χής, ό­ταν έ­νοι­ω­σε να πνί­γε­ται α­πό τον πνευ­μα­τι­κό θά­να­το κι άρ­χι­σε να ελ­πί­ζει στην Α­νά­στα­ση, κα­τα­νό­η­σε πως μό­νο η προ­σω­πι­κή σχέ­ση με τον Χρι­στό μπο­ρού­σε να του δώ­σει α­παν­τή­σεις, ό­χι α­πό αυ­τές που α­κού­ει το αν­θρώ­πι­νο αυ­τί, αλ­λά α­πό ε­κεί­νες που ο Θε­ός ψι­θυ­ρί­ζει μυ­στι­κά στην ύ­παρ­ξη.