Η ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου

Για­τί να ’­ναι δύ­σκο­λο το να εί­σαι χρι­στια­νός;

Για μια σει­ρά λό­γων, και πά­νω α­π’ ό­λα ε­πει­δή εί­ναι βα­ρύ ρή­μα το «εί­μαι»!
Δυ­σκο­λί­α εί­ναι, πρώ­τα α­π’ ό­λα, ο Χρι­στια­νός να αν­τέ­ξει το ί­διο του το Ευ­αγ­γέ­λιο. Να μην α­να­παυ­θεί, δη­λα­δή, στην ευ­κο­λί­α οι­ασ­δή­πο­τε ει­δω­λο­λα­τρί­ας. Δυ­σκο­λί­α εί­ναι να ε­πι­μέ­νεις ό­τι εί­ναι ά­φρων ε­κεί­νος τον ο­ποί­ο τα συ­στή­μα­τά μας θε­ω­ρούν ως τον κα­τ’ ε­ξο­χήν σώ­φρο­να1. Δυ­σκο­λί­α εί­ναι το να ’­χει ο χρι­στια­νός κο­ρώ­να στο κε­φά­λι του την εν­το­λή της α­γά­πης, πα­ρ’ ό­λο που αυ­τή α­κού­γε­ται ε­ξω­πραγ­μα­τι­κή στις κοι­νω­νί­ες. Το μί­σος γαρ εί­ναι ευ­κο­λό­τε­ρο, και το ά­νευ α­γά­πης δί­και­ο εί­ναι λο­γι­κό­τε­ρο.
Το να ’σαι, λοιπόν, όντως αυτό που δηλώνεις, θέλει κόπο, άσκηση αδιάκοπη, φιλότιμο ανύστακτο. Αλλά κι αυτά όχι από μόνα τους, σαν κινήσεις τάχα αυτοβελτίωσης. Κόπος, άσκηση, αγρύπνια και φιλότιμο είναι σκαλιά προς μια συνάντηση με τον Άλλον. Αποτελούν τα ξεκλειδώματα τα οποία είναι στη δική σου ευθύνη να κάνεις, ώστε να ξενοδοχήσεις τον Θεό που ανατρέπει και μεταμορφώνει.

Το να εί­σαι Χρι­στια­νός ση­μαί­νει α­πλού­στα­τα να γί­νε­σαι α­δι­ά­κο­πα!
Δυ­σκο­λί­α εί­ναι το να μην ξε­χα­στεί ο χρι­στια­νός στους ό­μορ­φους δρό­μους των πα­ρα­δό­σε­ων, και ξε­χά­σει Αυ­τόν που και συ­νο­δοι­πό­ρος του εί­ναι και στο τέρ­μα του δρό­μου τον πε­ρι­μέ­νει. Να μην ξε­χά­σει, κον­το­λο­γίς, τον Θε­ό ως υ­πο­κεί­με­νο ζων­τα­νό, ε­λεύ­θε­ρο και δρων. Δυ­σκο­λί­α εί­ναι να ζεις μέ­σα στον κό­σμο τη ζω­ή Αυ­τού τον ο­ποί­ον εμ­πι­στεύ­ε­σαι ως Κύ­ριό σου, και να ’­σαι έ­τοι­μος να δι­ω­χτείς ό­πως δι­ώ­χτη­κε ε­κεί­νο­ς.

Και ί­σως η με­γα­λύ­τε­ρη δυ­σκο­λί­α εί­ναι να μη μι­ζε­ριά­ζεις με τις δυ­σκο­λί­ες, αλ­λά να τις ζεις ως κοι­λο­πό­νη­μα της πιο α­τσιγ­γού­νευ­της χα­ράς. Εί­ναι η χα­ρά την ο­ποί­α δί­νει ο α­γα­πη­μέ­νος, υ­πο­σχό­με­νος τον θά­να­το κά­θε θα­νά­του, με την πρά­ξη των χρι­στια­νών να συ­νερ­γεί σ’ αυ­τό τον ζω­ο­φό­ρο θά­να­το (ό­ταν οι χρι­στια­νοί –το ξα­να­λέ­με– εί­ναι χρι­στια­νοί). Τε­λι­κά, εί­μα­στε κα­λε­σμέ­νοι στο πα­νη­γύ­ρι μιας αν­τι­νο­μί­ας! Ο ζυ­γός εί­ναι ζυ­γός, και το φορ­τί­ο φορ­τί­ο! Αλ­λά ζυ­γός α­πα­λός και φορ­τί­ο ε­λα­φρύ.