Βλέμματα
προς τον ουρανό
προς τον ουρανό
χωρίς
αλληλούια.
αλληλούια.
Χνώτα που
δε βγάζουν
δε βγάζουν
αστερόσκονη
μίσος
μόνο.
Τα
απαλά μας πέλματα
απαλά μας πέλματα
να
τρέχουν
τρέχουν
σε
δρόμους κακοτράχαλους,
δρόμους κακοτράχαλους,
στον
ίλιγγο.
ίλιγγο.
Τα
απαλά μας χέρια
απαλά μας χέρια
να
κρατούν
κρατούν
βαριά
όπλα,
όπλα,
να
κερνούν το θάνατο
κερνούν το θάνατο
γενναία.
Τα
απαλά μας χείλη
απαλά μας χείλη
ξόδεψαν
το
το
βελούδο
κι
έμειναν
έμειναν
αμήχανες
καμπύλες.
καμπύλες.
Οι
απαλές ψυχές μας
απαλές ψυχές μας
να
’χουν ξεντυθεί
’χουν ξεντυθεί
τη
βασιλική στολή τους
βασιλική στολή τους
μα να
λαχταρούν,
λαχταρούν,
αχ,
πόσο λαχταρούν
πόσο λαχταρούν
ειρήνη
δίχως ουλές,
αγάπη
δίχως
όρους,
όρους,
ζωή
στη
θάλασσα της αιωνιότητας.
θάλασσα της αιωνιότητας.
Και τα
θυμούνται όλα τούτα
θυμούνται όλα τούτα
στη
στροφή του χρόνου
στροφή του χρόνου
σαν να
πρέπει
πρέπει
το όριο
αυτό
αυτό
εκκίνηση να κάνει
στη
νοσταλγία τους…
νοσταλγία τους…
Ειρήνη
Ζαμάνη, 31-12-2018