Όταν πεθάνω, Θεέ μου τί θα κάνεις;
Εγώ ’μαι το κανάτι σου (κι αν σπάσω;)
Εγώ ’μαι το πιοτό σου (κι αν χαλάσω;)
Κι είμαι το φόρεμά σου κι η δουλειά σου,
κι όταν χαθώ, χάνεις κι εσύ την έννοια σου.
Αν λείψω, σπίτι πια κι εσύ δεν θα ’χεις,
όπου θερμά και κοντινά λόγια να σε καλωσορίζουν.
Κι από τα κουρασμένα πόδια σου χαμαί θα πέσουν
τα βελούδινα σάνταλα, αυτά που εγώ είμαι.
Ο μέγας σου μανδύας θα σ’ αφήσει.
Το ανάβλεμμά σου, που θερμά
σα μαξιλάρι το ’παιρνε το μάγουλό μου,
θα ’ρθει και θα με ψάχνει για πολύ-
κι όταν ο ήλιος πια θα βασιλέψει
στην αγκαλιά θα γείρει που θ’ απλώνουν κρύα λιθάρια.
Ω Θεέ μου, τί θα κάνεις; Πώς φοβάμαι!
Rainer Maria Rilke