Αυτοί που φύγαν
λείπουν τώρα περισσότερο
και μένει
το σκηνικό της σταύρωσης φτωχό
χωρίς το δάκρυ το πολύτιμο
της μάνας μου
χωρίς λουλούδια απ’ της καρδιάς της τον καρπό
χωρίς τη ζέση από τους ύμνους
των γιαγιάδων μου
με το ψαλτήρι κρεμασμένο φυλαχτό
με μια καρδιά πονετική
που της ανάγκης το στρατί
σαν Κυρηναίος τ’ ανέβαινε
κι έσταζε μύρο
και χλωρό βασιλικό,
μια ταπεινή στρατιά προγόνων
που βάσταξαν στα χέρια τους
τη μοίρα μου
κι άνοιξαν μονοπάτι
για να βρω εγώ
μεσ’ από της ευλάβειάς τους
τα πατήματα
τη θέση τη δική μου
στη σκηνή της σταύρωσης
και την πορεία για τον ουρανό…
Όλγα