Ι.
Τραντάζονται
οι πλάκες οι τεκτονικές
οι πλάκες οι τεκτονικές
του
ουρανού
ουρανού
μ’ αυτό
που θωρούν:
που θωρούν:
Η
κάθοδος του Ύψους,
κάθοδος του Ύψους,
η ρίζα
της Ζωής
της Ζωής
από
αγάπη άφατη
αγάπη άφατη
τα
σκοτάδια του Άδη,
σκοτάδια του Άδη,
τους
αιώνιους μοχλούς
αιώνιους μοχλούς
διέρρηξε.
Συνοπτικά
μα –ω, του παραδόξου θαύματος-
μα –ω, του παραδόξου θαύματος-
εξακολουθητικά.
Το
θάμβος καταυγάζει
θάμβος καταυγάζει
κάθε
γαλαξιακή σκόνη,
γαλαξιακή σκόνη,
κάθε
βασίλειο της σκιάς,
βασίλειο της σκιάς,
κάθε
της ανυπαρξίας στασίδι.
της ανυπαρξίας στασίδι.
Στις
εσχατιές του σύμπαντος
εσχατιές του σύμπαντος
διατρανώνεται:
Η Αγάπη
νίκησε τον Άδη.
νίκησε τον Άδη.
ΙΙ.
«Τοῦ θρήνου ὁ καιρός
πέπαυται».
πέπαυται».
Παρήγορα,
ιαματικά
ιαματικά
η γραφή
τούτη τράβηξε
τούτη τράβηξε
της
ψυχής μου το βλέμμα.
ψυχής μου το βλέμμα.
Μεμιάς
μου ’ρθε εικόνα
μου ’ρθε εικόνα
κοπετού
που κόπηκε,
που κόπηκε,
ειρήνης
που γιάτρεψε την πληγή,
που γιάτρεψε την πληγή,
μια διαβεβαίωση που
αρκεί
ν’ ανακουφίσει,
ν’ ανακουφίσει,
να γίνει η νέα σεισάχθεια.
Τώρα το
φως ορίζει.
φως ορίζει.
Ανέσπερο,
θριαμβικό
θριαμβικό
που
πληρώνει τα πάντα.
πληρώνει τα πάντα.
Από
τώρα και για κάθε
τώρα και για κάθε
της
Ανάστασης ώρα.
Ανάστασης ώρα.
Ειρήνη Ζαμάνη