Η αγάπη δεν
μαθαίνεται στα βιβλία. Μόνο η ποίηση μπορεί να την επικαλεσθεί, όπως το Άσμα
Ασμάτων. Ένας ποιητής από την Αραβία διηγείται τα εξής· «ένας άνθρωπος χτυπά
την
πόρτα του αγαπημένου. Αυτός τον ρωτά· ποιος
είσαι; Ο άνθρωπος απαντά· εγώ είμαι. Ο αγαπημένος του λέγει· πήγαινε, δεν ήλθε
ακόμη ο χρόνος για να εισέλθεις. Ύστερα από ένα μακρινό ταξίδι, ξαναμμένος από
φλόγα, ξανάρχεται ο δυστυχισμένος και πλησιάζει την πόρτα του αγαπημένου. Χτυπά
και ο αγαπημένος ρωτά· ποιος είναι; Ο άνθρωπος απαντά· είσαι συ. Τότε, απαντά ο
αγαπημένος, μπορείς να έλθεις κοντά μου».
μαθαίνεται στα βιβλία. Μόνο η ποίηση μπορεί να την επικαλεσθεί, όπως το Άσμα
Ασμάτων. Ένας ποιητής από την Αραβία διηγείται τα εξής· «ένας άνθρωπος χτυπά
την
πόρτα του αγαπημένου. Αυτός τον ρωτά· ποιος
είσαι; Ο άνθρωπος απαντά· εγώ είμαι. Ο αγαπημένος του λέγει· πήγαινε, δεν ήλθε
ακόμη ο χρόνος για να εισέλθεις. Ύστερα από ένα μακρινό ταξίδι, ξαναμμένος από
φλόγα, ξανάρχεται ο δυστυχισμένος και πλησιάζει την πόρτα του αγαπημένου. Χτυπά
και ο αγαπημένος ρωτά· ποιος είναι; Ο άνθρωπος απαντά· είσαι συ. Τότε, απαντά ο
αγαπημένος, μπορείς να έλθεις κοντά μου».
Όπως ο Υιός
γεννήθηκε προαιωνίως, έτσι ο άνθρωπος πού διαλέγει την αλήθεια, γεννιέται από
αυτήν και τη διαλέγει αιώνια, και κάθε φορά τη ζει εκ νέου. Το μόνο αντικείμενο
που θα μπορούσε μια ελευθερία να το γυρεύει και να το επιθυμεί είναι να
περιλάβει μέσα της το αχώρητο — ένα πράγμα απόλυτα έξω από τη λογική, χωρίς
θεμέλιο μέσα στον κόσμο και όμως απόλυτα επιβεβλημένο. Είναι κάτι παράλογο,
όπως το γεγονός ότι πρώτος ο Θεός μας αγάπησε (Α´ Ιω. 4, 10) και μας
έδωσε τη δυνατότητα να προαισθανθούμε κάτι από τη θεία ελευθερία. Στην αγάπη
του, ο Θεός μας αγαπά ανιδιοτελώς, χωρίς καμιά αξιομισθία από μέρους μας. Έτσι
η αγάπη Του πάντοτε είναι ένα δώρο πού εμπνέει την ελευθερία της δικής μας ανταποκρίσεως.
γεννήθηκε προαιωνίως, έτσι ο άνθρωπος πού διαλέγει την αλήθεια, γεννιέται από
αυτήν και τη διαλέγει αιώνια, και κάθε φορά τη ζει εκ νέου. Το μόνο αντικείμενο
που θα μπορούσε μια ελευθερία να το γυρεύει και να το επιθυμεί είναι να
περιλάβει μέσα της το αχώρητο — ένα πράγμα απόλυτα έξω από τη λογική, χωρίς
θεμέλιο μέσα στον κόσμο και όμως απόλυτα επιβεβλημένο. Είναι κάτι παράλογο,
όπως το γεγονός ότι πρώτος ο Θεός μας αγάπησε (Α´ Ιω. 4, 10) και μας
έδωσε τη δυνατότητα να προαισθανθούμε κάτι από τη θεία ελευθερία. Στην αγάπη
του, ο Θεός μας αγαπά ανιδιοτελώς, χωρίς καμιά αξιομισθία από μέρους μας. Έτσι
η αγάπη Του πάντοτε είναι ένα δώρο πού εμπνέει την ελευθερία της δικής μας ανταποκρίσεως.
π. Παύλος
Ευδοκίμωφ
Ευδοκίμωφ