Στον δρόμο προς την Μεταμόρφωση…

Η Με­τα­μόρ­φω­ση του Κυ­ρί­ου α­πο­τε­λεί στε­ρε­ό θε­μέ­λιο
της ελ­πί­δας για την με­τα­μόρ­φω­ση ό­λης της ζω­ής μας  – η οποία τώρα εί­ναι πλή­ρης από κό­πο, από α­σθέ­νει­ες,
από φό­βο – σε ζω­ή ά­φθαρ­τη και θε­ο­ει­δή.

  
Εν τού­τοις, η α­νά­βα­ση
αυ­τή στο υ­ψη­λό ό­ρος της Με­τα­μορ­φώ­σε­ως συν­δέ­ε­ται με με­γά­λο α­γώ­να.
Συχνά ε­ξα­σθε­νού­με από την αρχή σε αυτόν τον αγώνα και α­πελ­πι­σί­α φαί­νε­ται
να κυ­ρι­εύ­ει την ψυ­χή.

Σε αυτές τις ώρες της μαρ­τυ­ρι­κής πα­ρα­μο­νής στα
όρια με­τα­ξύ του έλ­κον­τος προς το Α­πρό­σι­το Φω­ς της Θε­ό­τη­τας και της α­πει­λη­τι­κής
α­βύσ­σου του σκό­τους, ας θυμόμαστε τα δι­δάγ­μα­τα των Πα­τέ­ρων μας, οι
οποίοι δι­ή­νυ­σαν αυ­τή την ο­δό  α­κο­λου­θούν­τες
τον Χρι­στό, και “ζω­σμέ­νοι τας ο­σφύ­ας η­μών” ας εν­δυ­να­μω­θούμε
με την κρα­ται­ά ελ­πί­δα σε  Ε­κείνον,  ο Οποίος στην πα­λά­μη Του βα­στά­ζει δίχως
κόπο όλη την κτί­ση.  Ας θυμηθούμε ό­τι στην
ζω­ή μας πρέ­πει να ε­πα­να­λη­φθεί ο­μοι­ο­τρό­πως οτιδήποτε ­τε­λέ­σθηκε στην
ζω­ή του Υι­ού του Αν­θρώ­που, για να ε­λευ­θε­ρω­θού­με α­πό κάθε φό­βο και ο­λι­γο­ψυ­χί­α.

 Η ο­δός εί­ναι
κοι­νή σε όλους μας σύμφωνα με τον λό­γο  του Χρι­στού· « Ε­γώ ει­μί η ο­δός»· ως εκ τού­του
δε εί­ναι και μο­να­δι­κή, δι­ό­τι «ου­δείς έρ­χε­ται προς τον Πα­τέ­ρα, ει μη
δι’ Ε­μού».

 Ε­άν ο Κύ­ριος «ε­πει­ρά­σθη», και η­μείς πρέ­πει
να δι­έλ­θου­με δια του πυ­ρός των πει­ρα­σμών. 
Ε­άν ο Κύ­ριος κα­τα­δι­ώ­χθηκε, και η­μείς με τον ίδιο τρόπο θα δι­ω­χθούμε­
από τις ί­δι­ες ε­κεί­νες δυ­νά­με­ις, οι ο­ποί­ες ε­δί­ω­ξαν τον Χρι­στό.  Ε­άν ο Κύ­ριος έ­πα­θε και ­σταυ­ρώ­θηκε, και
ε­μείς α­να­πό­φευ­κτα ο­φεί­λο­υμε να πά­σχου­με και να σταυ­ρωνόμαστε έ­στω, ί­σως,
και ε­πί α­ο­ρά­των σταυ­ρών, εφ’  ό­σον
πράγ­μα­τι Τον α­κο­λου­θού­με στις ο­δούς της καρ­διάς μας.  Ε­άν ο Κύ­ριος με­τα­μορ­φώ­θηκε, και ε­μείς θα
με­τα­μορ­φω­θού­με και εδώ ακόμα στην γη, αν ο­μοι­ω­θούμε με Αυ­τόν στις ε­σω­τε­ρι­κές
μας ε­πι­θυ­μί­ες.

 Ε­άν ο Κύ­ριος ­πέ­θα­νε
και α­να­στήθηκε, τό­τε και όλοι όσοι πι­στεύ­ουν σε Αυ­τόν θα δι­έλ­θουν δια
του θα­νά­του, θα κα­τα­τε­θούν σε μνη­μεί­α και έ­πει­τα θα α­να­στη­θούν ο­μοί­ως
προς Αυ­τόν, εφ΄ ό­σον ομοίως με Αυ­τόν ­πέ­θα­ναν. Θα α­να­στη­θούν πρώ­τα οι ψυ­χές
των πι­στών, έ­πει­τα δε, κα­τά την η­μέ­ρα της Κοι­νής Α­να­στά­σε­ως, και τα σώ­μα­τα.  Ε­άν ο Κύ­ριος με­τά την α­νά­στα­σή Του  α­να­λή­φθηκε στον ου­ρα­νό “εν δε­δο­ξα­σμέ­νη
σαρ­κί”, και κά­θι­σε στα δε­ξιά του Θε­ού, έτσι και ε­μείς θα α­να­λη­φθούμε
στους ου­ρα­νούς μέ δο­ξα­σμέ­να σώ­μα­τα, με την δύ­ναμη του  Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος, και θα γίνουμε «συγ­κλη­ρο­νό­μοι
Χρι­στού» και «κοι­νω­νοί της Θε­ό­τη­τας». (Α´ Πε­τρ. δ´ 13, Β´ Πε­τρ.
α´ 4, Ρωμ. ζ´ 17, Β´ Τιμ. β´ 11-12 κ.α.).