Διατρέχω τον καιρό μου
γυρεύοντας σημάδια
υπαινιγμούς και ίχνη
μίας αλλότριας κτίσης
πέρα απ’ τα σύνορα
του νου μου τα στενά
μ’ ένα καινούριο βλέμμα
που ξεπερνά της όρασης
την καθεστηκυία τάξη
μία ακτίνα
που θεάται τα κρυφά
και μια καρδιά
που επιλεκτικά
στο θόρυβο
του κόσμου αυτού κωφεύει
κι αναγνωρίζει μόνο
την κρύφια της ψυχής
ντοπιολαλιά
όταν τα πάντα
ξαναγίνονται καινούργια
μεσ’ απ της πίστης
την πανίσχυρη ματιά….
Όλγα