Η μέρα
ασπρίζει κι ο αέρας χειροπιαστός
ασπρίζει κι ο αέρας χειροπιαστός
μ’ έναν ήλιο
ντροπαλό.
ντροπαλό.
Προτιμώ
χιονονιφάδες να κολλήσω στο τζάμι ή
χιονονιφάδες να κολλήσω στο τζάμι ή
-καλύτερα-
παιδικό χέρι αχνά με χνώτο να τις
ιστορίσει.
παιδικό χέρι αχνά με χνώτο να τις
ιστορίσει.
Θα τις κλείσω
στη χούφτα μου ως πέσουν απ’ τον ουρανό μα…
στη χούφτα μου ως πέσουν απ’ τον ουρανό μα…
αθώα-
αλίμονο!- δε θα τις ξαναδώ.
αλίμονο!- δε θα τις ξαναδώ.
Θα ’ναι
πολλοί που κάναν κάμαρη ένα χάρτινο κουτί
πολλοί που κάναν κάμαρη ένα χάρτινο κουτί
και
φοβούνται το βοριά και τη βροχή .
φοβούνται το βοριά και τη βροχή .
Μα με τις
χιονονιφάδες ειν’ αλλιώς.
Ίσως, στις χιονονιφάδες βλέπουν τρελό χορό,
ίσως
στροβιλίζονται κι αυτοί μέρος μιας αληθινής
χιονόμπαλας
στροβιλίζονται κι αυτοί μέρος μιας αληθινής
χιονόμπαλας
κι είναι το χνώτο τους παιχνίδι
παιδικό.
παιδικό.
Κι αν
ανταμώσουν μάτια υγρά,
ανταμώσουν μάτια υγρά,
αν από
ανθρωπιά πάλλεται η καρδιά,
ανθρωπιά πάλλεται η καρδιά,
ίσως ξεχάσουν
τα χούγια του καιρού, για λίγο.
Θυμούνται πως
χνώτα ζέσταναν το Βασιλιά,
χνώτα ζέσταναν το Βασιλιά,
τον πένητα κι
άστεγο και ταπεινό.
άστεγο και ταπεινό.
Και πως το
παιχνίδι τούς φέρνει κοντύτερα στο Παιδίον…
παιχνίδι τούς φέρνει κοντύτερα στο Παιδίον…
Ειρήνη Ζαμάνη