Ο σκοπός και η κλήση του ανθρώπου

Στα Άρθρα by Ιερός ναός Ταξιαρχών Μοσχάτου

Η έντονη αγάπη, εξαγνισμένη από την αληθινή άσκηση
τοποθετείται σαν προορισμός του ανθρώπου. Η οντολογική τρυφερότητα των μεγάλων
πνευματικών (άγιος Ισαάκ, άγιος Μακάριος) προς κάθε δημι­ούργημα μέχρι των
ερπετών και ακόμη μέχρι των δαιμόνων, συνοδεύε­ται από ένα εικονογραφικό τρόπο
να θεωρήσουμε τον κόσμο, να φα­νερώσουμε με διαύγεια τη θεία σκέψη, να
διαπεράσουμε το κοσμικό όστρακο μέχρι τον πυρήνα, κομιστή αισθήσεως. Είναι από
αυτή την πηγή πού έρχεται η χαρούμενη κοσμικότης της Ορθοδοξίας, η αδιά­σειστη
αισιοδοξία της, η ανώτατη εκτίμηση της ανθρώπινης υπάρξεως: Μετά το Θεό, θεωρεί
κάθε άνθρωπο σαν Θεό.
Ο θείος Δάσκαλος, λέγει ο άγιος Μάξιμος, με ένα ευχαριστιακό
τρόπο τρέφει τους ανθρώπους από τη γνώση στον έσχατο προορισμό του κόσμου. Σαν
μια απέραντη παραβολή, ο κόσμος προσφέρει μια ανάγνωση της θείας ποιήσεως, πού
έχει εγγραφεί μέσα στη σάρκα του. Οι εικόνες των ευαγγελικών παραβολών, ή η
κοσμική ύλη των μυστηρί­ων δεν είναι τυχαίες. Τα πλέον απλά πράγματα είναι
ομοιόμορφα σε ένα πολύ καθορισμένο προορισμό. Το πάν είναι εικόνα, πανομοιότης,
μετο­χή στην οικονομία της σωτηρίας, το πάν είναι ψαλμωδία και δοξολογία. Στο
τέλος τα πράγματα δεν είναι πια τα έπιπλα του κατέργου μας αλ­λά εκείνα του
ναού μας, λέγει ο Paul Claudel.
Τα δώρα και τα χαρίσματα προσδιορίζουν την κλήση του
ανθρώ­που: να καλλιεργήσει το άπειρο πεδίο του κόσμου, να εγκαινιάσει όλες τις
αρχές των τεχνών και των επιστημών για να διαμορφώσει την αν­θρώπινη ύπαρξη που
έχει συστήσει ο Θεός.

Παύλος Ευδοκίμωφ