Οφειλή
Θέλω ένα κεφάλι
παιδιού να σκύψω να φιλήσω…
παιδιού να σκύψω να φιλήσω…
Μπρος στο φως του
για τα σκοτάδια να λογοδοτήσω αλλά…
για τα σκοτάδια να λογοδοτήσω αλλά…
τι μου φταίει η
αθωότητα με του κόσμου το ζόφο να την
μαγαρίσω;
αθωότητα με του κόσμου το ζόφο να την
μαγαρίσω;
Τις τρυφερές πατούσες
τους
τους
κόκκινα ρυάκια βάλαμε
να διασχίσουν,
τις τρυφερές παλάμες
τους
τους
όπλο βάλαμε να
κρατήσουν.
κρατήσουν.
Το κοχύλι στο αυτί
τους
τους
σπάσαμε
με φανατισμό και
μίσος,
μίσος,
σαν φωνάξαμε.
Και των ματιών τους
το γαλαξία
το γαλαξία
θαμπώσαμε
κάθε φορά που την
απύθμενη ασχήμια
απύθμενη ασχήμια
να δουν
αναγκάσαμε.
Κι όμως…
Έχουν ακόμη πάνω τους
την αστερόσκονη της
αιωνιότητας,
αιωνιότητας,
του Παραδείσου τη νοσταλγία
κι ακόμα περισσότερο,
αυτό που είναι πολύ
για το λίγο του
κόσμου.
κόσμου.
Πρέπει ένα κεφάλι
παιδιού να σκύψω να φιλήσω
παιδιού να σκύψω να φιλήσω
κι ένα «συγνώμη»
να ψιθυρίσω.
Ειρήνη Ζαμάνη,
2016, απάνθρωπος Ιούλης