Η Άνοιξη του Ευαγγελίου

Στα Άρθρα by Ιερός ναός Ταξιαρχών Μοσχάτου


«ΕΠΑΡΑΤΕ τούς ὀφθαλμούς ὑμῶν καί θεάσασθε τάς
χώρας ὅτι λευκαί εἰσί πρός θερισμόν ἤδη» (Ἰω. δ’
35).
Έτσι μιλά ο Σωτήρας στους μαθητές Του κοντά στο
φρέαρ του Ιακώβ.
Ο Ιησούς, φαίνεται, άρχισε την δημόσια δράση Του
κατά τα τέλη Φεβρουαρίου ή την αρχή του Μαρτίου. Οι
πρώτες πνοές της πρώιμης άνοιξης της Γαλιλαίας έρ­χονταν μαζί μ’ αυτή την άνοιξη των ψυχών, που
εξήγ­γελλε, που έφερνε ο Σωτήρας.
Υπάρχει κάτι σαν άνοιξη στο κατώφλι του Ευαγ­γελίου. Τα πρώτα
λόγια του Ιησού, οι πρώτες Του συ­ναντήσεις, τα πρώτα Του καλέσματα
αναδίνουν μια εα­ρινή ελπίδα και μια χλωρή επιφάνεια. Οι Γαλιλαιϊκές
παραβολές μάς μιλούν για σπορά, για το σιτάρι που
ψηλώνει, για θερισμούς που λευκάζουν, για δέντρα που
μεγαλώνουν.
Αισθανόμαστε αυτή την ατμόσφαιρα; Ανοίγουμε την
ψυχή μας σ’ αυτές τιςπνοές;
Άνοιξη και νιότη. Αιώνια νιότη του Ευαγγελίου. Ο τρόπος να μένουμε
πάντοτε νέοι, κι ας περνούν τα χρόνια, είναι να είμαστε ενωμένοι με τονΙησού. Κοντά
Του δεν χάνουμε ποτέ την χάρη της νιότης, το άρωμα
της άνοιξης.
Η νιότη είναι η ψυχική κατάσταση των πρώτων μα­θητών.
Ενθουσιασμός νεανικών καρδιών που προσφέρον­ται. Αυτό δεν σημαίνει πώςπρέπει να μην ωριμάσουμε
και να μην φτάσουμε την φυσική ανάπτυξή μας.
Σημαίνει σφρίγος, δροσιά, παραμονή κοντά στις πηγές, συγχρο­νισμό με την άνοιξη
των πραγμάτων, ικανότητα για α­φομοίωση και προσαρμογή, ενεργητικότητα: -πιο
άνετη και πιο έντονη.
Το Ευαγγέλιο,
μπορούμε να πούμε, ξεχειλίζει από νιάτα. Γιατί όποιον ο Θεός συγχωρεί και
γιατρεύει ξαναγίνεται νέος. «Ἀνακαινισθήσεται ὡς ἀετοῦ ἡνεότης
σου» (Ψλ. ργ’, 5).
Lev Gillet