Πόσο
μοιάζουμε!
μοιάζουμε!
Έχουμε
τα ίδια τρυφερά πέλματα
τα ίδια τρυφερά πέλματα
που τα
στεναχωρούν τα παπούτσια,
στεναχωρούν τα παπούτσια,
έχουμε
«μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας».
«μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας».
Ακόμα,
χέρια που προτιμούν να κλείνουν σε αγκαλιά
χέρια που προτιμούν να κλείνουν σε αγκαλιά
κι
απαλά να δένονται
απαλά να δένονται
παρά να
συμπλέκονται.
συμπλέκονται.
Και το
ίδιο ψηλά το μέτωπό μας να κρατιέται
ίδιο ψηλά το μέτωπό μας να κρατιέται
από του
δεσποτισμού την αθέλητη γονυκλισία
δεσποτισμού την αθέλητη γονυκλισία
μα και
να χαμηλώνει
να χαμηλώνει
σαν από
σέβας και αγάπη καταδεκτική.
σέβας και αγάπη καταδεκτική.
Κι η
ψυχή μας μεθά με ίδια κι
απαράλλακτα:
ψυχή μας μεθά με ίδια κι
απαράλλακτα:
Γλυκοκουβεντιάζοντας
με ψυχές συγγενικές,
με ψυχές συγγενικές,
μαντεύοντας
της γνώσης τις ατέλειωτες στέπες
της γνώσης τις ατέλειωτες στέπες
με το
μυαλό να μυρμηγκιάζει στην πρώτη σπίθα
μυαλό να μυρμηγκιάζει στην πρώτη σπίθα
κι
ακόμα, συναρμόζοντας τους φθόγγους ,
ακόμα, συναρμόζοντας τους φθόγγους ,
για να
πούμε «σ’ αγαπώ», «ευχαριστώ», «τι ωραίο!».
πούμε «σ’ αγαπώ», «ευχαριστώ», «τι ωραίο!».
Και σαν
η ψυχή μας πλατύνει όμορφα σαλπάρει για τραγούδι, για χορό,
η ψυχή μας πλατύνει όμορφα σαλπάρει για τραγούδι, για χορό,
όμορφα
γέρνει στο διπλανό.
γέρνει στο διπλανό.
Θεέ
μου, γιατί ξεχάσαμε το πόσο μοιάζουμε,
μου, γιατί ξεχάσαμε το πόσο μοιάζουμε,
πόσο
Σου μοιάζουμε…
Σου μοιάζουμε…
Ειρήνη, Απρίλης 2016