Ένα γαλάζιο γελαστό
σαν από άφθαρτη ημέρα,
τ’ άνθη της νεραντζιάς
να μυρώνουν τον αττικό αέρα.
Ο ήλιος να συναντά
εφάμιλλο λευκό στη φουστανέλα,
δόξας
θάμβος σκιά θανάτου
μιαν ιδέα.
Εκεί ψηλά, αλόγατα κι
ανήσυχοι ιππείς
σκύβουν
να δουν
τη λεωφόρο ζωφόρο.
Κι ακόμα ψηλότερα
ο αϊ-Γιώργης
πρόμαχος.
Όποτε μέσα κι έξω μου
με δράκοντες πολεμώ,
της φυλής μου χούϊ,
στρατηγό
και γκόλφι μου
να τονε καλώ.
Ειρήνη Ζαμάνη