Δυό γέροντες ζοῦσαν μαζί πολλά
χρόνια καί ποτέ δέν μάλωσαν.
χρόνια καί ποτέ δέν μάλωσαν.
Εἶπε λοιπόν κάποτε ὁ ἕνας στόν ἄλλον:
– Ἄς μαλώσουμε κι ἐμεῖς μία φορά,
ὅπως οἱ ἄνθρωποι.
ὅπως οἱ ἄνθρωποι.
– Μά δέν ξέρω πῶς γίνεται τό
μάλωμα, ἀπάντησε ὁ ἄλλος.
μάλωμα, ἀπάντησε ὁ ἄλλος.
– Νά,
εἶπε ὁ πρῶτος, θά βάλω μία μικρή πλίθα στή μέση, καί θά λέω πώς εἶναι δική μου.
Ἐσύ πάλι θά λές ὅτι δέν εἶναι δική μου, ἀλλά δική σου. Καί ἔτσι θά γίνει ἡ ἀρχή.
εἶπε ὁ πρῶτος, θά βάλω μία μικρή πλίθα στή μέση, καί θά λέω πώς εἶναι δική μου.
Ἐσύ πάλι θά λές ὅτι δέν εἶναι δική μου, ἀλλά δική σου. Καί ἔτσι θά γίνει ἡ ἀρχή.
Ἔβαλε
λοιπόν στή μέση τήν πλίθα καί εἶπε στόν ἄλλον:
λοιπόν στή μέση τήν πλίθα καί εἶπε στόν ἄλλον:
– Αὐτή
εἶναι δική μου.
εἶναι δική μου.
– Ὄχι,
εἶπε αὐτός, δική μου εἶναι.
εἶπε αὐτός, δική μου εἶναι.
– Ἔ, ἄν
εἶναι δική σου, πάρε την καί πήγαινε, ἀποκρίθηκε ὁ πρῶτος.
εἶναι δική σου, πάρε την καί πήγαινε, ἀποκρίθηκε ὁ πρῶτος.
Καί ἔφυγαν,
χωρίς νά μπορέσουν νά μαλώσουν.
χωρίς νά μπορέσουν νά μαλώσουν.