Εις την Κοίμησιν

Και λέ­γουν οι προ­φή­τες,
οι πα­ρι­στά­με­νοι στην Κοί­μη­ση:

«Ε­σύ εκ­πλή­ρω­σες τις προ­φη­τεί­ες
μας. Ε­σύ μά­ς έ­φε­ρες την χα­ρά που πε­ρι­μέ­να­με και χά­ρη σ’ ε­σέ­να
λυ­θή­κα­με α­πό τα δε­σμά του θα­νά­του. Έ­λα σ’ ε­μάς, θε­ϊ­κέ
θη­σαυ­ρέ και πη­γή της ζω­ής. Έ­λα που σε πο­θού­με, ε­σύ που τον πό­θο
μα­ς εκ­πλή­ρω­σες».

Αλ­λά την τρα­βού­σε α­πό τή­ν άλ­λη με λό­γου­ς ό­χι πιο α­δύ­να­μους,
το πλή­θος τώ­ν Α­γί­ων που πα­ρέ­στε­κα­ν α­κό­μη σω­μα­τι­κά, λέ­γον­τας: 

«Μεί­νε μα­ζί μα­ς ε­σύ η πα­ρη­γο­ριά
μας, το μό­νο στή­ριγ­μά μας πά­νω στην γη. Μην μά­ς α­φή­σεις ορ­φα­νού­ς ε­μάς
που α­γω­νι­ζό­μα­στε για τή­ν α­γά­πη του Υι­ού σου ε­σύ η Μη­τέ­ρα
Του. Ας σε έ­χου­με στους πό­νους μα­ς α­νά­σα και δρό­σι­σμα
στου­ς ι­δρώ­τες μας. Αν θέ­λεις να μεί­νεις, έ­χεις την δύ­να­μη, αλ­λά
και κα­νέ­να εμ­πό­διο αν πο­θείς να α­να­χω­ρή­σεις. Α­ν α­να­χω­ρείς, ε­σύ
του Θε­ού το σκή­νω­μα, μα­ζί σου φεύ­γου­με κι ε­μείς, που χά­ρη
στον Υι­ό σου γί­να­με και δι­κός σου λα­ός. Εί­σαι η μό­νη πα­ρη­γο­ριά
που μά­ς έ­μει­νε στην γη. Εί­ναι ευ­τυ­χί­α να ζει κα­νείς μα­ζί σου ό­σο
ζεις και να πε­θαί­νει μα­ζί σου. Και τώ­ρα που πε­θαί­νεις τι να πού­με; Για σέ­να
εί­ναι ζω­ή κι ο θά­να­τος και μά­λι­στα ζω­ή α­νώ­τε­ρη που α­σύγ­κρι­τα υ­περ­βαί­νει
τού­τη την ζω­ή. Ε­νώ έ­τσι ο βί­ος για μας θα εί­ναι α­βί­ω­τος, αν
δέ­ν έ­χου­με ε­σέ­να συν­τρο­φιά μας».