Να γιατί γράφω. Γιατί η
ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος. Είναι η
λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι η ίδια με την πρώτη αλλά που
πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε ν’ ανιχνεύσει η ψυχή, στα
σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ήλιος κι ο Άδης αγγίζονται. Η ατελεύτητη φορά
προς το φως το φυσικό που είναι ο Λόγος, και το φως το Άκτιστον που είναι ο
Θεός. Γι αυτό γράφω. Γιατί με γοητεύει να υπακούω σ’ αυτόν που δεν γνωρίζω, που
είναι ο εαυτός μου ολάκερος, όχι ο μισός που ανεβοκατεβαίνει τους δρόμους και
«φέρεται εγγεγραμμένος στα μητρώα αρρένων του Δήμου».
ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος. Είναι η
λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι η ίδια με την πρώτη αλλά που
πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε ν’ ανιχνεύσει η ψυχή, στα
σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ήλιος κι ο Άδης αγγίζονται. Η ατελεύτητη φορά
προς το φως το φυσικό που είναι ο Λόγος, και το φως το Άκτιστον που είναι ο
Θεός. Γι αυτό γράφω. Γιατί με γοητεύει να υπακούω σ’ αυτόν που δεν γνωρίζω, που
είναι ο εαυτός μου ολάκερος, όχι ο μισός που ανεβοκατεβαίνει τους δρόμους και
«φέρεται εγγεγραμμένος στα μητρώα αρρένων του Δήμου».
Είναι
σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει˙ να γιατί πρέπει να
γράφουμε. Γιατί η Ποίηση μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο, τέτοιον που τον βρήκαμε˙
τον κόσμο της φθοράς που, έρχεται κάποια στιγμή να δούμε ότι είναι η μόνη οδός
για να υπερβούμε τη φθορά, με την έννοια που ο θάνατος είναι η μόνη οδός για
την Ανάσταση.
σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει˙ να γιατί πρέπει να
γράφουμε. Γιατί η Ποίηση μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο, τέτοιον που τον βρήκαμε˙
τον κόσμο της φθοράς που, έρχεται κάποια στιγμή να δούμε ότι είναι η μόνη οδός
για να υπερβούμε τη φθορά, με την έννοια που ο θάνατος είναι η μόνη οδός για
την Ανάσταση.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Από το βιβλίο: Εκλογή 1935 – 1977 (ΑΝΟΙΧΤΑ
ΧΑΡΤΙΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ, σελ. 142)
ΧΑΡΤΙΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ, σελ. 142)
ΕΚΤΗ ΕΚΔΟΣΗ, Ακμών