Σκέψεις, με αφορμή τον 102 ψαλμό…

Στα Άρθρα by Ιερός ναός Ταξιαρχών Μοσχάτου



 

Στην
αρχή, μου άρεσε πολύ να τον ακούω στον ναό μας,
 μ’ αυτόν τον υπέροχο τρόπο που
ψαλλόταν!
Μετά,
ήθελα κι εγώ να τον τραγουδάω, 
ιδιαίτερα όταν ένοιωθα την ανάγκη να προσευχηθώ
από την καρδιά μου…

Όταν,
στο ξημέρωμα της μέρας βλέπω, να μου έχει χαριστεί

μια
ακόμα ευκαιρία αλήθειας,

πριν
ξεχαστώ και την αφήσω να χαθεί,

 όπως τόσες πολλές άλλες μέρες πριν στην ζωή
μου…

Τότε,
θέλω να ευλογήσει η ψυχή μου τον Κύριο

και
να θυμηθώ τις ευεργεσίες Του

στις
δικές μου αστοχίες…

Είναι
Αυτός που δέχεται πρόθυμα να ξαλαφρώσει

τον
πόνο και το βάρος της ψυχής μου,

και
να γεμίσει την ύπαρξή μου με ειρήνη!

Εσύ
ξέρεις Κύριε, πόσο αδύναμη είμαι,

πόσο
εύκολα ξαστοχώ,

πόσο
πολύτιμο χρόνο που μου χάρισες,

τον
σπατάλησα μάταια και ανόητα…

Και
ενώ εγώ έχω επιτιμήσει εύκολα,

ανόητο
φέρσιμο άλλων,

Εσύ,
όχι μόνο δεν με επιτιμάς,

αλλά,
όσο απέχει η ανατολή από τη δύση,

απομακρύνεις
από μένα,

το
βάρος των λαθών μου…

Ανώτερα
από τους επίγειους γονείς μου,

στοργικά
με φροντίζεις και με ελεείς!

Κι
εγώ τι κάνω;

Όπως
το χορτάρι και το λουλούδι του αγρού

που
γρήγορα ξεραίνονται,

έτσι
κι εγώ, εύκολα ξεχνάω τις ευεργεσίες Σου

και
πορεύομαι λησμονώντας ότι οι μέρες μου,

τελειώνουν…

Και
αφήνω την ψυχή μου να διψά

και
αργώ να τρέξω να Σου ανοίξω την καρδιά μου

να
σε φωνάξω γρήγορα..

Εσύ
όμως, είσαι πάντα δίπλα μου

και
με περιμένεις…

Και
ευτυχώς που οι δίκαιοι, οι άγιοι, οι άγγελοι

δεν
ξεχνάνε να Σε δοξολογήσουν

και
να ευλογήσουν το Άγιο Όνομά Σου!!!

…Ίσως
κάποτε, να παρακινηθώ κι εγώ

να
Σε ευλογήσω από την ψυχή μου…Αμήν!

Ζωή
Π.