Ατενίζω τη θάλασσα
με τις πυγολαμπίδες της
κάτω από τα μαύρα σύννεφα.
Η ψυχή μοιρολογάει
και νανουρίζει.
Κηδεύει τον παλιό άνθρωπο
και τον νέο καλωσορίζει.
Με το ίδιο ηχόχρωμα,
με την ίδια ελπίδα,
με την ίδια ανάσα.
Χαρά εισπνοή,
λύπη εκπνοή.
Μέχρι να αδειάσουν
τα πνευμόνια από τα απόνερα
να γεμίσουν ουρανό.
Νεκταρία