Miele

Και
στις τρεις αυ­τές κα­λές ται­νί­ες μπαί­νει δρα­μα­τι­κά το θέ­μα: τι γί­νε­ται
ό­ταν βλέ­που­με τον άν­θρω­πο που α­γα­πά­με να υ­πο­φέ­ρει α­πό α­νί­α­τη α­σθέ­νεια
ή να έ­χει χά­σει το νου του; Στην εκ­κλη­σί­α θε­ω­ρού­με την αυ­το­κτο­νί­α α­μαρ­τί­α,
αλ­λά τι γί­νε­ται με κά­ποι­ον που δεν πι­στεύ­ει; Πό­σο έ­χου­με δι­καί­ω­μα
να του αρ­νη­θού­με την ε­πι­λο­γή να α­πο­φύ­γει τον Γολ­γο­θά του; Αν ε­μείς
πού­με ό­τι πρέ­πει να υ­πο­φέ­ρει κά­ποι­ος για να σω­θεί αλ­λά πε­θά­νει α­με­τα­νό­η­τος
και βα­σα­νι­σμέ­νος έ­χου­με ευ­θύ­νη; Εί­μα­στε συ­νυ­πεύ­θυ­νοι σε έγ­κλη­μα
αν δε­χτού­με να τον βο­η­θή­σου­με στην πα­ρο­χή κά­ποι­ου φαρ­μά­κου;