πρωτ. Χριστόδουλος Μπίθας
Αρχή του χρόνου, καιρός
για ευχές, για ανασκοπήσεις, για σχέδια, για προβλέψεις. Καιρός δύσκολος,
κρίση αξιών, κρίση οικονομική, κρίση στα πάντα. Πρόσωπα ανήσυχα,
συναισθήματα συγκεχυμένα, αβεβαιότητα, αγανάκτηση, οργή, θλίψη,
κάποιοι έχουν παραδοθεί στην βία. Οι εποχές της ευδαιμονίας μοιάζουν
να πέρασαν, η ανασφάλεια κυριεύει τις ψυχές των ανθρώπων. Οι νεότεροι
κοιτούν μουδιασμένα το μέλλον, κάποιοι ζουν με φόβο για το αύριο. Πολλοί
είναι εκείνοι που κατηγορούν τους πολιτικούς, δηλώνουν απογοήτευση
και απαισιοδοξία, δηλώνουν πως έπαψαν να ελπίζουν σε λύση. Εγκληματικότητα,
ανεργία, αλκοολισμός, ναρκωτικά, κοινωνικές ανισότητες βασανίζουν
τους ανθρώπους. Καραβιές απελπισμένων έρχονται από Ανατολή και Νότο,
εκεί που οι πόλεμοι, οι εμφύλιες διαμάχες και τα παιχνίδια των μεγάλων
μακελεύουν τους λαούς. Οι φυλές του κόσμου πασχίζουν να κερδίσουν ένα
καλύτερο αύριο, θέλουν να πάνε στην Ευρώπη, στην «γη της επαγγελίας»,
οι περισσότεροι ξεμένουν εδώ.
για ευχές, για ανασκοπήσεις, για σχέδια, για προβλέψεις. Καιρός δύσκολος,
κρίση αξιών, κρίση οικονομική, κρίση στα πάντα. Πρόσωπα ανήσυχα,
συναισθήματα συγκεχυμένα, αβεβαιότητα, αγανάκτηση, οργή, θλίψη,
κάποιοι έχουν παραδοθεί στην βία. Οι εποχές της ευδαιμονίας μοιάζουν
να πέρασαν, η ανασφάλεια κυριεύει τις ψυχές των ανθρώπων. Οι νεότεροι
κοιτούν μουδιασμένα το μέλλον, κάποιοι ζουν με φόβο για το αύριο. Πολλοί
είναι εκείνοι που κατηγορούν τους πολιτικούς, δηλώνουν απογοήτευση
και απαισιοδοξία, δηλώνουν πως έπαψαν να ελπίζουν σε λύση. Εγκληματικότητα,
ανεργία, αλκοολισμός, ναρκωτικά, κοινωνικές ανισότητες βασανίζουν
τους ανθρώπους. Καραβιές απελπισμένων έρχονται από Ανατολή και Νότο,
εκεί που οι πόλεμοι, οι εμφύλιες διαμάχες και τα παιχνίδια των μεγάλων
μακελεύουν τους λαούς. Οι φυλές του κόσμου πασχίζουν να κερδίσουν ένα
καλύτερο αύριο, θέλουν να πάνε στην Ευρώπη, στην «γη της επαγγελίας»,
οι περισσότεροι ξεμένουν εδώ.
Η χώρα μας αλλάζει,
κι εμείς δεν μπορούμε ακόμα να το αποδεχτούμε. Μπήκαμε σε ένα ιστορικό
κύκλο που θα κρατήσει χρόνια, μόνο ο Θεός ξέρει πόσο. Όσοι αναπολούμε
τις παλιές γειτονιές με τις μονοκατοικίες και τους ολάνθιστους κήπους,
τότε που κοιμόμασταν τα βράδια με ανοιχτά παράθυρα και ξεκλείδωτες
τις πόρτες, αναρωτιόμαστε πως άλλαξαν έτσι τα πράγματα. Θυμόμαστε
τις πρόσφατες μέρες της υπεραισιοδοξίας, της κατανάλωσης και του χρηματιστηρίου,
κι αναλογιζόμαστε πόσο γρήγορα κατέρρευσαν όλα…
κι εμείς δεν μπορούμε ακόμα να το αποδεχτούμε. Μπήκαμε σε ένα ιστορικό
κύκλο που θα κρατήσει χρόνια, μόνο ο Θεός ξέρει πόσο. Όσοι αναπολούμε
τις παλιές γειτονιές με τις μονοκατοικίες και τους ολάνθιστους κήπους,
τότε που κοιμόμασταν τα βράδια με ανοιχτά παράθυρα και ξεκλείδωτες
τις πόρτες, αναρωτιόμαστε πως άλλαξαν έτσι τα πράγματα. Θυμόμαστε
τις πρόσφατες μέρες της υπεραισιοδοξίας, της κατανάλωσης και του χρηματιστηρίου,
κι αναλογιζόμαστε πόσο γρήγορα κατέρρευσαν όλα…