Η εκδρομή

Στα Άρθρα by Ιερός ναός Ταξιαρχών Μοσχάτου

Ξεκίνησα
για εκδρομή σε ένα υπέροχο δάσος! Δεν παρέλειψα να πάρω σακίδια γεμάτα εφόδια
για το δρόμο, μπαστουνάκι πεζοπορίας, άνετα παπούτσια και ό,τι άλλο θεώρησα
απαραίτητο. Ξεκίνησα με σχέδιο, πρόγραμμα, όρεξη και λαχτάρα. Απέκλεισα εκ των
προτέρων κάποια επικίνδυνα σημεία της διαδρομής – «ε, δεν είναι ανάγκη να πάω
και πολύ βαθιά στο δάσος , ένα οκτάωρο πεζοπορία δεν είναι και λίγο.
Διανυκτέρευση σε ασφαλές καταφύγιο και επιστροφή».


Αρκετές
στιγμές στη διαδρομή χρειαζόταν να κοιτώ με προσοχή πού πατώ ή ποιο μονοπάτι
παίρνω, για να μην πέσω ή να μη χαθώ. Κατάφερα να μείνω μέσα στα χρονικά
πλαίσια που είχα βάλει και έτσι, δεν με βρήκε η νύχτα. Τα εφόδιά μου, αν και με
βάρυναν αρκετά, με κράτησαν χορτάτη μέχρι το καταφύγιο. Στο δρόμο είχε, βέβαια,
κάτι αγριοδαμασκηνιές, κορόμηλα, φιρίκια που δεν είχα όμως περιθώριο να
κουβαλήσω και ήμουν και λίγο επιφυλακτική για το αν τρώγονται χωρίς φόβο. 


Νερό
ήπια απ’ τις πηγές που συνάντησα, μια και είχε ταμπελίτσα που έλεγε «πίνεται
άφοβα». Συνάντησα κι άλλους εκδρομείς, τους χαιρέτησα με αυτήν την αίσθηση που
έχεις όταν είναι εκδρομή, ότι όλοι είναι μια παρέα, αλλά δεν είχα χρόνο να
καθίσω πολύ μαζί τους – άλλωστε, αυτοί περπατούσαν αργά, φάνηκε να έχουν σκοπό
να μείνουν στο δάσος. 


Μήπως
σαν κι αυτήν την εκδρομή μου είναι και η πορεία μου στην Εκκλησία; Ναι, αλλά εκδρομή
δεν θα πει «εκ –δράμω», δηλαδή τρέχω έξω; Έξω από τον εαυτό μου, το μικρόκοσμό
μου, ακόμη κι έξω απ’ τα σχέδια και τα όνειρά μου. Γιατί κι αυτά κάποιες φορές
(;) περιορίζουν και αποπροσανατολίζουν.


Εκδρομή,
λοιπόν, στο υπέροχο δάσος με ρίσκο ακόμη και να χαθώ ή να πέσω. Κοιτώντας ψηλά,
για να μη χάσω τη θέα των δέντρων, το παιχνίδισμα του ήλιου στα φύλλα.
Κοιτώντας αχόρταγα γύρω μου, για να δω τις κρυφές σπηλιές, κάτω από τους
καταρράκτες με το γάργαρο νερό, να πιάσει η ματιά μου τα ζαρκαδάκια που εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού, να ακούσω τη μουσική του
δάσους. Να χασομερήσω με τους άλλους εκδρομείς, κι ας μην τους ξέρω από πριν,
να συνοδοιπορήσω στα μονοπάτια για όσο χρειαστεί, για τη χαρά της στιγμής.


Και εκεί
που θα πέσω, γιατί όποιος παίζει, χτυπάει κιόλας, ίσως υπάρχει ένα ξέφωτο που
αλλιώς δεν θα το έβλεπα, δεν θα το πρόσεχα. Για κάποιο λόγο μπορεί να χρειαστεί
να καθίσω εκεί λίγο παραπάνω, όχι καταπτοημένη αλλά γοητευμένη για όλα όσα πριν
δεν είχα δει.

Νεκταρία Αποστολίδου