Οκτώβρης… Φθινόπωρο και εγώ – αφού πάρω την πρωινή “ανάσα” μου από τα παιδιά μου που είναι από 4 εώς 17 ετών με κουβεντούλες, αγκαλιές και λέγοντάς μου τα νέα τους – μπαίνω σε τρόλεϊ, μετρό, λεωφορεία πολλές φορές την ημέρα και ταξιδεύω… Ταξιδεύω στον διπλανό μου. Βλέπω πρόσωπα προβληματισμένα – τις πιο πολλές φορές – χωρίς χαρά και σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να μαλακώσω αυτό το πρόσωπο, να σχεδιάσω ένα χαμόγελο που να βγαίνει από μέσα… να μου πει τον πόνο του… δεν μπορώ να το κάνω… δεν μου επιτρέπεται… Είναι ξένος…; Είμαι ξένη….; Θέλω να τον ανακουφίσω.
Με βαραίνει αυτό το βλέμμα, αυτό το πρόβλημα. Θα το κάνω χωρίς να το ξέρει. Χωρίς να τον ενοχλήσω… “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε εμάς (και χαϊδεύω με τα μάτια μου τον πόνο του διπλανού, του απέναντι μου στο κάθισμα και όλων όσων συνταξιδεύουμε) και τον κόσμο σου”. Ταξίδι του μυαλού μου; Καθένας ταξιδεύει μόνος με τις σκέψεις του. Εγώ παρεμβάλλομαι χωρίς να με βλέπουν… Αισθάνονται άραγε την προσευχή μου; Χαίρομαι κρυφά γιατί τους ενόχλησα και νοιάστηκα για τους συνεπιβάτες μου. Αλλά… νοερά. Νοερά εγώ, φανερά Εκείνος ας ανάψει τη σπίθα της ελπίδας της αγάπης Του, σε όλους τους απογοητευμένους. Αμήν.
Σταυρούλα Μπ.
Σταυρούλα Μπ.
