που δεν έχει ακούσει ποτέ ξανά γι’ αυτήν, θα ήταν λάθος να μιλήσουμε
πρώτα για την νηστεία. Εκείνο που θα έπρεπε να του πούμε και να του ερμηνεύσουμε
πρώτα απ’όλα, είναι την ευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου. Γιατί αυτή
περιλαμβάνει όλο το μυστήριο της μετανοίας του ανθρώπου, όλη την προσπάθεια
της υπέρβασης, που κάθε χριστιανός που θέλει πραγματικά να προχωρήσει
στην πνευματική ζωή, θα πρεπει να πασχίσει να βάλει στη ζωή του.
ζωή μας. Δηλαδή Αυτός που δεσπόζει στα πάντα, Εκείνος τον οποίο έχουμε
Κύριό μας, σ’ Αυτόν που απευθυνόμαστε, που ελπίζουμε, που Του έχουμε
τόση εμπιστοσύνη, όπως ένα μικρό παιδί στην αγκαλία της μάνας του.
Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, λέει. Εσύ που έχεις την ζωή μου στα χέρια
Σου. Εσύ που μου την έχεις χαρίσει. Εσύ που μου δωρίζεις οποιαδήποτε
αρετή μπορεί να υπάρχει στον κόσμο, γιατί τίποτα δεν μπορώ να κάνω με
τις δικές μου δυνάμεις. Εσύ θέλεις να σε πλησιάσω και να πράττω το αγαθό
αλλά Εσύ με τη σειρά Σου στέλνεις το Άγιο Πνεύμα κάθε φορά που προσπαθώ
με τον τρόπο που Εσύ λες και μου ζητάς, στέλνεις τον Παράκλητο να μου δίνει
αυτές τις αρετές.
Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργείας
και αργολογίας μη μοι δως. Ούτε φιλαρχία να μου δώσεις, γιατί η πεπτωκυία
μου φύση με αναγκάζει, με πιέζει να θέλω να εξουσιάσω τους άλλους,
τον πιο μικρό και αναγκεμένο που θα συναντήσω μπροστά μου, την οικογένειά
μου, τους φίλους μου, τους συνεργάτες μου. Είναι αυτή η πτώση που με κάνει
να θέλω να εξουσιάσω τους πάντες. Και ταυτόχρονα, να αργολογώ και να
έχω περιέργεια, ως αποτέλεσμα μιας ζωής που είναι κενή, ακόμα κι
αν πήρα πολλά πτυχία, ακόμα κι αν διάβασα πολλά βιβλία, ακόμα κι
αν έχω πολλές επιδεξιότητες και πολλά χαρίσματα. Γιατί όλα αυτά Θεέ μου μακριά Σου, δεν είναι τίποτε άλλο
παρά κενά
κατορθώματα, που με χωρίζουν από τον αδελφό μου κι από Σένα. Βοήθησέ με όλα να τα αρνηθώ. Γιατί δεν πραττω το
αγαθό, το οποίο θέλω, αλλά το κακό, που δεν το θέλω, αυτό πράττω, όπως
λέει κι ο Απόστολος Παύλος…