ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΣΤΗΝ ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ…

Στα Άρθρα by Ιερός ναός Ταξιαρχών Μοσχάτου

  • Αρχική >
  • Άρθρα >
  • ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΣΤΗΝ ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ…

Ο ση­με­ρι­νός πο­λι­τι­σμός δί­δει με­γά­λη δυ­να­τό­τη­τα ε­πι­λο­γών στο εί­δος της φυ­λα­κής του αν­θρώ­που, στο εί­δος της μο­να­ξιάς του, που λέ­γε­ται ι­δι­ω­τι­κή ζω­ή. Έ­τσι ο σύγ­χρο­νος άν­θρω­πος ζει συ­χνά με τις ψευ­δαι­σθή­σεις ό­τι δι­α­μορ­φώ­νει ο ί­διος τη ζω­ή του και ό­τι εί­ναι στο χέ­ρι του να δη­μι­ουρ­γή­σει τον «δι­κό του» «μι­κρό πα­ρά­δει­σο» στην ι­δι­ω­τι­κή του ζω­ή. Για τη δη­μό­σια ζω­ή δεί­χνει μι­κρό έν­δι­α­φέ­ρον, μια και αυ­τήν την έ­χουν α­να­λά­βει οι ει­δι­κοί ε­παγ­γελ­μα­τί­ες του εί­δους: οι πο­λι­τι­κοί, τα μέ­σα μα­ζι­κής ε­νη­μέ­ρω­σης, οι οι­κο­νο­μι­κές και ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κές δυ­νά­μεις. Ο σύγ­χρο­νος άν­θρω­πος εν­τάσ­σει και τη θρη­σκεί­α στην ι­δι­ω­τι­κή σφαί­ρα της ζω­ής, και βε­βαί­ως τη λα­τρεί­α. Έ­τσι φτά­νου­με στο φαι­νό­με­νο της «ι­δι­ω­τι­κο­ποί­η­σης» της λα­τρεί­ας, για το ο­ποί­ο δι­α­μαρ­τύ­ρε­ται ο Σμέ­μαν. Αυ­τή τε­λι­κά εί­ναι και η σύγ­χρο­νη εκ­κο­σμί­κευ­ση, μό­νο που -κα­τά πα­ρά­δο­ξο τρό­πο- δεν α­πο­τε­λεί μια κί­νη­ση του αν­θρώ­που προς τον κό­σμο, αλ­λά μια αν­τί­θε­τη κί­νη­ση φυ­γής α­πό τον κό­σμο προς τον ε­αυ­τό του.
 Η κί­νη­ση βέ­βαι­α αυ­τή δεν α­να­γνω­ρί­ζε­ται ως τέ­τοι­α, μια και θε­ω­ρεί­ται «φυ­σι­ο­λο­γι­κό» να έ­χει ο κα­θέ­νας την «ι­δι­ω­τι­κή του ζω­ή». Ο λό­γος πά­λι που κά­τι τέ­τοι­ο θε­ω­ρεί­ται φυ­σι­ο­λο­γι­κό εί­ναι ό­τι ο σύγ­χρο­νος πο­λι­τι­σμός και οι κυ­ρί­αρ­χες αν­τι­λή­ψεις στα πλαί­σιά του, δεν θε­ω­ρούν α­σφα­λή τον δη­μό­σιο χώ­ρο, στε­ρών­τας έ­τσι α­πό τα ε­πι­μέ­ρους πρό­σω­πα τη δυ­να­τό­τη­τα της συ­νάν­τη­σης και της αλ­λη­λε­πί­δρα­σης σ’ έ­να δια­ρκές και α­νοι­χτό πο­λι­τι­στι­κό γί­γνε­σθαι. 
Ο δη­μό­σιος χώ­ρος κα­τα­λαμ­βά­νε­ται α­πό τις «αν­τι­κει­με­νι­κές α­λή­θει­ες» αυ­τού του πο­λι­τι­σμού, τον α­γώ­να για αν­τι­κει­με­νι­κό­τη­τα και έ­τσι δεν υ­πάρ­χουν πε­ρι­θώ­ρια για τα άν­θρώ­πι­να πρό­σω­πα με τη μο­να­δι­κό­τη­τά τους. Ο,τι δεν εί­ναι «αυ­το­νό­η­το» και «αυ­τα­πό­δει­κτο», «πο­λι­τι­κά ορ­θό» και οι­κο­νο­μι­κά α­πο­δο­τι­κό -ό­πως για πα­ρά­δειγ­μα η πί­στη στον Θε­ό- δεν έ­χει ου­σι­α­στι­κά θέ­ση στη σύγ­χρο­νη δη­μό­σια ζω­ή, στο γί­γνε­σθαι του σύγ­χρο­νου πο­λι­τι­σμού. Μό­νο ως ι­δι­ω­τι­κή υ­πό­θε­ση μιας με­ρί­δας πο­λι­τών έ­χει τη θέ­ση της η πί­στη στον Θε­ό.

 Σε αν­τί­θε­ση μ’ αυ­τές τις τά­σεις του κυ­ρί­αρ­χου πο­λι­τι­σμού, η χρι­στι­α­νι­κή Λει­τουρ­γί­α φέρ­νει τους αν­θρώ­πους πιο κον­τά, τους με­τα­βάλ­λει σε σύ­να­ξη του σώ­μα­τος του Χρι­στού, σε σύ­να­ξη συγ­κε­κρι­μέ­νων και μο­να­δι­κών προ­σώ­πων, με συγ­κε­κρι­μέ­νη θέ­ση και α­πο­στο­λή μέ­σα στον κό­σμο. Ο χώ­ρος της Εκ­κλη­σί­ας εί­ναι έ­νας πραγ­μα­τι­κά δη­μό­σιος χώ­ρος, ό­που ο κα­θέ­νας έ­χει τον προ­σω­πι­κό του χώ­ρο πα­ρου­σί­ας. Ο χώ­ρος της Εκ­κλη­σί­ας και της Λει­τουρ­γί­ας εί­ναι η «α­γο­ρά» ό­που πραγ­μα­το­ποι­εί­ται η αλ­λη­λε­πί­δρα­ση των αν­θρώ­πων μέ­σα σε κο­σμι­κές-κο­σμο­λο­γι­κές προ­ο­πτι­κές.
π. Γε­ώρ­γιος Μπα­σι­ού­δης, η Δύ­να­μη της Λα­τρεί­ας, εκ­δό­σεις εν Πλω – 2008

Ζωγραφική: Μιχάλης Αμάραντος