Ευχαριστώ Θεέ μου, που δεν είμαι σαν κι αυτούς…

Στα Άρθρα by Ιερός ναός Ταξιαρχών Μοσχάτου

Ευχαριστώ Θεέ μου, που δεν είμαι σαν κι αυτούς… 
Πόσο ειρωνεύομαι γράφοντας αυτήν την πρόταση, είναι άλλο θέμα.
Η αλήθεια μου που είναι; Δυστυχώς, αν τολμήσω να ξεδιπλώσω όλα τα ωραία φύλλα με τα οποία έχω καλύψει το κανακεμένο Εγώ μου, θα εκτεθώ κι αυτό πονάει και αισθάνομαι γυμνή, απροστάτευτη.
   Να τσαλακώσω τον εγωϊσμό μου; Μα εγώ τόσα χρόνια τον θέριεψα. Πώς να το κάνω αυτό ;
   Κύριε, βοήθησέ με, είναι δύσκολο…  Εσύ το έκανες – σκέφτομαι αμέσως – ε, ναι… μα είσαι Θεός… και συμπληρώνω τη σκέψη μου μα και Ανθρωπος.
   Εσύ ο Τέλειος ταπεινώθηκες. Γυμνός και περίγελος όλων ήπιες το ποτήρι του πόνου μέχρι τέλους και πάνω στο σταυρό πήρες ότι φρικτό εμείς έχουμε κάνει…
   Εγώ η τελεία που νομίζω πως είμαι τέλεια.  Μια αστεία καρικατούρα στα μάτια μου, όταν κοιτώ αληθινά μέσα μου.
 
   Εσύ με αγαπάς. Με κοιτάς με βλέμμα γεμάτο αγάπη και περιμένεις…
   Περιμένεις, γιατί η Αγάπη μπορεί να περιμένει το δημιούργημά της αφού του έχει χαρίσει ελευθερία.
   Νοιώθω το βλέμμα Σου γεμάτο καλοσύνη που αφοπλίζει – είναι σαν να μου λέει: η Ταπείνωση είναι το μέτρο της εξύψωσης.
Προσπάθησε, αγωνίσου Εγώ σε περιμένω…

                                                                                                                                        Σταυρούλα