Ασφαλώς ό Ιησούς περιμένει από κάθε χριστιανό να συμφιλιωθεί με το αποφασιστικό γεγονός πού έλαβε χώρα στην ‘ Ιερουσαλήμ. Άλλα ό Ιησούς παραμένει ό Κύριος του χρόνου και των ατομικών κλήσεων. Διαλέγει την ώρα που προσκαλεί τον μαθητή του να γίνει κοινωνός του προνομίου των Αποστόλων και ν’ άνεβή μαζί του στα Ιεροσόλυμα εν όψει του οδυνηρού τέλους. Πόσοι χριστιανοί έχουν ανοίξει τ’ αυτιά τους σ’ αυτήν την πρόσκληση; Πόσοι έχουν συλλάβει την αλήθεια πώς εκείνο που έγινε τότε στην Ιερουσαλήμ, αυτό πού εξακολουθεί να γίνεται στην αιώνια, την αόρατη Ιερουσαλήμ, είναι το σπουδαιότερο πού υπάρχει στον κόσμο;
Κύριε Ιησού, έχω ακούσει την πρόσκληση. Με πήρες παράμερα στο δρόμο. Θέλεις ν’ απομονωθώ από τους άλλους ανθρώπους (για να τους συναντήσω καλύτερα) και να σε συνοδεύσω στο τέρμα του ταξιδιού σου. Του ταξιδιού σου του όποιου μου αποκαλύπτεις -και θα μου αποκαλύπτεις όλο και πιο πολύ-το νόημα και τις διάφορες πλευρές.
Κύριε, από σήμερα και πέρα θέλω -με τη χάρη σου- ή άνοδος στην Ιερουσαλήμ κι αυτά πού θα δω και θ’ ακούσω για σένα κατά την διάρκεια της υπέρτατης και τελευταίας εβδομάδος ν’ αποτελέσουν το κυρίαρχο ενδιαφέρον της ζωής μου. Τον τύπο όλου του υπολοίπου. Τον κύκλο τον κλειστό και ταυτόχρονα απέραντο, όπου κλείνονται όλα τ’ άλλα και του οποίου συ είσαι το κέντρο.
Ιδού! Εγκαταλείπω πίσω μου κάθε τι πού αναζήτησα και ακολούθησα. Κοίταξε! Πετάω σαν άχρηστο στο παρελθόν κάθε τι πού δεν μπορεί να ενσωματωθεί στο μεγάλο μυστήριο του Πάσχα, οπού θέλεις να φθάσω. Ιδού ανεβαίνω μαζί σου στην Ιερουσαλήμ. Τώρα πλέον «σιγησάτω πάσα σαρξ».
Η διήγηση του τελευταίου Πάσχα και του Πάθους εισάγεται στο τέταρτο Ευαγγέλιο μ’ αυτές τις λέξεις: «ο Ιησούς άγαπήσας τους ιδίους τους εν τω κόσμω εις τέλος ήγάπησεν αυτούς» ( Ίωάν. 13, 1). Εις τέλος. Ό Ιησούς δεν αγάπησε απλώς τους ανθρώπους μέχρι την τελευταία στιγμή της επίγειας ζωής του. Αλλά τους αγάπησε μ’ έναν τρόπο τέλειο, πλήρη, ολοκληρωτικό, οριστικό. Τους αγάπησε στο μέγιστο, στο maximum. Στο Πάθος του έδωσε όλο το πλήρωμα της αγάπης του. Εκεί ακριβώς και ή αναζήτηση του Ιησού από τον μαθητή του, είναι ή πιο βαθειά κι η πιο καρποφόρα. Εκεί ανακαλύπτω πόσο – και έναντι ποιου τιμήματος – έχω αγαπηθεί. Στην θυσία του ο Αμνός του Θεού είναι αμνός στον ύψιστο βαθμό και φανερώνεται σαν αμνός.
Κύριε, δείξε μου τον Αμνό.