
Αναγνωρίζω τις δυσκολίες και εκπλήσσομαι από την ευκολία που τις χειρίζομαι. Στην απόλυτη μοναξιά μου, ειδικά στις στενάχωρες στιγμές μου, βλέπω Εκείνον να με παρηγορεί. Έτσι η μοναξιά γίνεται βαθιά και ήσυχη χαρά δημιουργικότητας. Είναι ο φίλος που μου κρατάει το χέρι,

Στις αναποδιές της δουλειάς μου που αναπάντεχα σηκώνονται θεόρατα βουνά βλέπω Εκείνον να μου ισιώνει τον δρόμο και να μου δείχνει το σήμερα, με το βάρος του σήμερα και μόνο, που είναι ήδη αρκετό για τις δυνάμεις μου. Είναι ο σύντροφος μου στις δυσκολίες μου. Πίσω από κάθε αδερφό μου που με προβληματίζει, με στεναχωρεί, μου φέρνει εκνευρισμό, με δυσκολεύει, με βαραίνει, βλέπω Εκείνον που μου θυμίζει πως κι εγώ είμαι ο καθένας από αυτούς σε άλλες στιγμές και έτσι μπορώ να τους δω πιο αγαπητικά, να δω τον Χριστό πίσω από καθέναν τους και έτσι να ανοίγει η καρδιά μου και να τους χωράει.
Μα και στις χαρές μου μόνο με την παρουσία Του η χαρά μου είναι αληθινή, με γεμίζει ολότελα χωρίς να ξεχνώ την πικρή γεύση που έχει η ζωή χωρίς Εκείνον.Τίποτα πλέον δεν μπορώ να κάνω ή να σκεφτώ ή να νιώσω χωρίς την παρουσία Εκείνου. Όλα παίρνουν από το φως Του και η απελπισία μου γίνεται το καύσιμο που με σπρώχνει, που με οδηγεί σε Αυτόν, όλο και πιο πολύ σιμά Του. Είναι η παραμυθία μου, είναι ο σύμβουλος μου, είναι το χέρι που με κρατάει γαληνεύοντας κάθε δυσκολία, κάθε ταραχή, κάθε άνεμο που ταράσσει την τρικυμισμένη μου ζωή. Χωρίς Αυτόν ο θάνατος με Αυτόν η Ζωή…η μόνη Ζωή.
ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ!
Φ.