Παράγινε το κακό. Τόσοι εργάτες, τόσοι υπάλληλοι, τόσα συνεργεία που μπαίνουν μέσα, αυξήθηκε το κυνήγι, κινδυνεύουν να αφανιστούν τα αγριογούρουνα. Ξέρω, θα διαμαρτυρηθούν οι κυνηγοί, αλλά αφήστε και κάποιο είδος να επιβιώσει αδελφοί. Στα είδη προς εξαφάνιση ανήκει κι αυτό το ζωντανό, αφήστε το να υπάρχει στο Άγιον Όρος. Δεν καταλαβαίνουμε άλλωστε τι χάρη έχει να κάθεσαι ακίνητος ώρες ολάκερες για να πυροβολήσεις σ’ ένα λεπτό το ζώο. Σιγά το σπορ! Θα πει κάποιος πως και κάποιοι μοναχοί κελιώτες κυνηγούσαν, ιδίως τα παλιότερα χρόνια (κάποιοι εκτός μοναστηριών έκαναν κρεωφαγία), μα αυτοί δεν κυνηγούσαν για διασκέδαση, αλλά για να έχουν κανένα λουκάνικο τον χειμώνα, που θα πει δεν έκαναν αφανισμό. Τέλος πάντων, ας έχει το νου του το Λιμενικό κι η αστυνομία στο Όρος (αρκεί να μην κυνηγάνε κι αυτοί, γιατί πριν από χρόνια είχε πάρει το μάτι μας κάποιο όργανο της τάξεως να ηγείται κυνηγετικής ομάδας!)
Ας μην γκρινιάξουμε άλλο όμως. Το χαρήκαμε το μικρό ζώο, χαριτωμένο στα μικράτα του κι όμως την είχε την αγριάδα του, μας έκανε τσαμπουκάδες μέσα από το σύρμα, μα ύστερα έπεσε με βουλιμία στα αποφάγια της τραπέζης που του ρίξαμε και ξέχασε και τις αγριάδες και όλα, μπέμπης γαρ! Ο μόνος παραπονεμένος έμεινε ο σκύλος του κελλίου, που έχασε προσώρας τα αποφάγια, αυθεντικός Αγιορείτης αυτός, φύλακας σωστός και υπάκουος, φίλος του γέροντα πιστός και υποτακτικός άριστος, με φρόνημα λεβέντικο και άσκηση καλογερική ! (Αφού και δεν υπάρχουν θηλυκά σκυλιά στο Όρος). Μα ύστερα κατάλαβε την ανάγκη του μικρού αγριμιού κι έπαψε να μουρμουράει, σίγουρος για την αγάπη του γέροντά του!
Αυτά για να θυμηθούμε και το γεροντικό: ο κύων μείζων μου εστί, ότι και αγάπην έχει και εις κρίσιν ουκ έρχεται (είπε γέρων).
