” Τώρα κι ἄν ἐχειμώνιασε, εἶναι ζεστή ἡ ψυχή μας
γιατί γεννήθηκε ὁ Χριστός ὁ ἐλευθερωτής μας.
(Εὐ. Παλληκαρίδης)”
“Ἀγαπητέ πατέρα,
…ὅπως σᾶς εἶπα, ἀφοῦ εἴμαστε Χριστιανοί, πιστεύουμε στήν Οὐράνια Βασιλεία καί δέν πρέπει νά μᾶς φοβίζει ὁ θάνατος. Ἐξ ἄλλου ἐμεῖς ἔχουμε τό πλεονέκτημα νά ξέρουμε τήν ὥρα τοῦ θανάτου μας καί ἔτσι νά προπαρασκευαστοῦμε.
Σᾶς παρακαλῶ λοιπόν νά μήν θλίβεστε. Τά εἰκοσιπέντε χρόνια πού μπορεῖ νά ζήσει κανείς εἶναι ἕνα μικρό κλασματάκι μπροστά στό ἄπειρο… Φροντίστε λοιπόν νά εἶστε ἄξιοι τῆς περιστάσεως. Σᾶς διαβεβαιῶ ὅτι ἡ ψυχή μου θά φτερουγίζει πάντα κοντά σας, θ’ ἀγάλλεται ὅταν βλέπει ὅτι ἐπάψατε νά θρηνῆτε γιά μένα.
Αὐτή εἶναι ἡ τελευταία μου ἐπιθυμία. Νά μήν ἀφήσετε τήν λύπη νά σᾶς κυριεύση. Ἀναζητήσατε παρηγοριά στήν προσευχή καί ἡ θλίψη σας θά σβήση χωρίς νά τό καταλάβετε. Σᾶς φιλῶ, Ἀντρέας Ζάκος
Μἐ ἀπειρην ἀγάπην ὁ ἀδελφός σας Στέλιος Μαυρομμάτης”.
“Μητέρα, προσεύχομαι στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο νά σᾶς δώση θάρρος καί ψυχραιμία γιατί καί αὐτή ἔχασε τόν γιό της. Ὁ Χριστός σταυρώθηκε γιά νά μᾶς ἀπαλλάξη ἀπό τά δεσμά, ἀπό τήν ἀδικία καί ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου. Ἀνεστήθη καί ἐδοξάσθη ἐνῶ οἱ παράνομοι παίρνουν τήν αἰώνιαν κατάρα ἔως σήμερα. Γιατί φοβόμαστε ἀφοῦ πιστεύουμε στό ἀληθινό φῶς;…Ναί, μητέρα πίστευε στόν θεό καί ὁ Πανάγαθος Θεός θά σέ παρηγορήση.
Σᾶς φιλῶ μέ ἄπειρη ἀγάπη, ὁ γιός σας, Μιχάλης Κουτσόφτας”.
“…Δόξα τῷ μεγάλῳ Θεῷ. Αὐτός μονάχα θά γλυκάνη τόν πικρό μας πόνο, μόνο μέ τήν γλυκύτητά του. Ἄς τείνουμε ὅλοι τάς ἐλπίδας μας μέ πίστη καί θάρρος στόν ἀληθινό Θεό. Ἄν καί εἴμεθα σέ δύσκολη θέση ὁ Χριστός μᾶς δίνει ἐλπίδας καί κουράγιο. Ἀλλά λυποῦμαι τούς δύστυχους γονεῖς μου καί τά μικρά μου παιδιά”. (Ἁνδρ. Παναγίδης)
“…Ἐμένα δέν πρέπει νά μέ λυπᾶστε. Ἄν εἶναι κάτι πού μέ στενοχωρεῖ εἶναι ὅτι δέν κατάφερα νά γίνω ἐκεῖνο πού ἤθελα διά τούς γέρους γονεῖς καί τ’ ἀδέλφια μου. Ἄς εἶναι ὅμως. Ὁ Θεός ἄς εἶναι γι αὐτούς καί γιά ὅλους σας βοηθός καί ὑπερασπιστής, κραταιός προστάτης καί πονετικός πατήρ… Σέ φιλῶ θερμά, Μιχαλάκης”.
“…Περιμένω νά ἔρθει ἡ μέρα τοῦ λυτρωμοῦ. Αἰσθάνομαι τήν ψυχήν μου νά σκιρτᾶ ἀπό χαράν. Περιμένω τήν ὥραν πού θά πετάξη ἐλεύθερη στήν θερμήν ἀγκάλην τοῦ Οὐρανίου Πατρός, ὅπως τό μικρό παιδάκι περιμένει τήν ὥραν πού θά φθάση στό σπίτι ὁ πατέρας καί νά ριχτῆ στήν ἀγκαλιά του, ἔτσι καί ἡ ψυχή μου… Σέ χαιρετῶ, Ἰάκωβος Πατάτσος”.
“Λυποῦμαι πού δέν θά δῶ τήν Κύπρον μας ἐλεύθερη. ὅμως δέν μέ φοβίζει ὁ θάνατος γιατί η ζωἠ εἶναι περιττή μέσα στήν σκλαβιά”.
“… Ὁ διευθυντής τῶν φυλακῶν μᾶς πληροφόρησε πότε θά ἐκτελεστοῦμε. Τώρα αἰσθάνομαι μεγάλη χαρά γιατί σύντομα θά τελειώση ἡ δοκιμασία μου. Θά ἐγκαταλείψω τό σαρκίο καί θά ἀφήσω τήν ψυχή μου στά χέρια τοῦ Θεοῦ γιά νά φτερουγίζη γύρω ἀπό τόν ἔνδοξο θρόνο του καί νά ψάλλη τό Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Σαβαώθ. Ὁ Θεός μᾶς ἔστειλε τήν δοκιμασία αὐτή, μᾶς ἔδωσε ὅμως καί τήν χάριν νά ὑπομένομε. Εἴμαστε χαρούμενοι γιατί ἔχομε μέσα τόν Χριστό μας.
Περιμένουμε νά φθάσουν οἱ γονεῖς μας. Θά τούς ὑποδεχθοῦμε μέ φωνές καί χειροκροτήματα. Αύτοί θά ἔχουν καμάρι ὅτι τά παιδιά τους πεθαίνουν γιά τήν πατρίδα καί τήν ἐλευθερία. Τραγουδοῦμε καί ψάλλομε, δοξάζομε τόν Θεό πού μᾶς ἀξιώνει νά ἀποθάνωμεν χάριν τῆς ἐλευθερίας…. Ὁ φίλος σου Χαρίλαος”.