Τόν Βόσπορο ἀγνάντευα κι ἔκλαιγα, ἀπό τό καμπαναριό τῶν Ταξιαρχῶν, τῆς ἐκκλησίας πού παντρεύτηκαν οἱ παπποῦδες μου, ἐκεῖ πού βαπτίστηκε ὁ πατέρας μου, ἐκεῖ πού τό σόι μου αἰῶνες λειτουργιόταν…


Στό πνευματικό κέντρο τοῦ Ναοῦ, μέσα στόν ὁλάνθιστο κῆπο (ἀλήθεια γιατί οἱ περισσότερες ἐκκλησιές τῆς Ἀθήνας νά εἶναι περιτριγυρισμένες ἀπό τσιμέντο;), κοιτάζω τίς φωτογραφίες τῶν δωρητῶν. Ἐπιφανεῖς πρόγονοι πού διέπρεψαν καί μεγαλούργησαν στηριζόμενοι στά χαρίσματά τους, χωρίς νά εἶναι χαλασμένοι ἀπό τόν “κρατισμό” πού ταλαιπωρεῖ ἐμᾶς τούς νεοέλληνες.
Διωγμοί τοῦ 22, διωγμοί τοῦ 54, διωγμοί τοῦ 65, πόσες ψυχές δέν ἱκέτευσαν Ἅγιοι Ταξιάρχες μπροστά στήν εἰκόνα σας, πόσοι δέν ἔκλαψαν ἀπελπισμένοι ἀπό τόν χαλασμό καί τόν πόνο…
Δέσποινα Κ.
Περισσότερα γιά τό Μέγα Ρεῦμα ἐδῶ.