Τόν Βόσπορο ἀγνάντευα κι ἔκλαιγα, ἀπό τό καμπαναριό τῶν Ταξιαρχῶν, τῆς ἐκκλησίας πού παντρεύτηκαν οἱ παπποῦδες μου, ἐκεῖ πού βαπτίστηκε ὁ πατέρας μου, ἐκεῖ πού τό σόι μου αἰῶνες λειτουργιόταν…
Ἱ. Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν, Μέγα Ρεῦμα Κωνσταντινουπόλεως. Οἰκοδομήθηκε, ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἐρμείας στήν ἐκκλησιαστική του ἱστορία, ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντίνο. Νά τι γράφει : “…περισσότερο δέ λαμπρός ναός ἐφαίνετο τόσον εἰς τούς ξένους ὅσον καί εἰς τούς ἐντοπίους, καθώς ὅλοι τό ὁμολογοῦν, ἡ ἐκκλησία πού κτίσθηκε εἰς τό μέρος πού ἀλλοτε ὀνομάζονταν Ἑστίαι. Ὁ τόπος δέ αὐτός εἶναι τό χωρίον τό ὁποῖον τώρα ὀνομάζεται Μιχαήλιον …”. Ἀπό τότε, πολλές φορές γκρεμίστηκε και ξαναχτίστηκε μέχρι σήμερα.
70.000 Ἕλληνες ἔμεναν στό Μέγα Ρεῦμα καί στό διπλανό προάστιο, τό Μπεμπέκι. Τώρα γύρω στίς 70 ψυχές κατοικοῦν στήν περιοχή. Ποιό ἄραγε ἀπό ὅλα τοῦτα τά σπίτια πού κοιτάζω ἀπό τό καμπαναριό εἶναι τό δικό μας; Ποτέ δέν ἦρθα ἐδῶ μέ τόν πατέρα, δέν ἤθελε νά πάει στήν Πόλη, φοβόταν πώς δέν θά ἄντεχε…
Στό πνευματικό κέντρο τοῦ Ναοῦ, μέσα στόν ὁλάνθιστο κῆπο (ἀλήθεια γιατί οἱ περισσότερες ἐκκλησιές τῆς Ἀθήνας νά εἶναι περιτριγυρισμένες ἀπό τσιμέντο;), κοιτάζω τίς φωτογραφίες τῶν δωρητῶν. Ἐπιφανεῖς πρόγονοι πού διέπρεψαν καί μεγαλούργησαν στηριζόμενοι στά χαρίσματά τους, χωρίς νά εἶναι χαλασμένοι ἀπό τόν “κρατισμό” πού ταλαιπωρεῖ ἐμᾶς τούς νεοέλληνες.
Διωγμοί τοῦ 22, διωγμοί τοῦ 54, διωγμοί τοῦ 65, πόσες ψυχές δέν ἱκέτευσαν Ἅγιοι Ταξιάρχες μπροστά στήν εἰκόνα σας, πόσοι δέν ἔκλαψαν ἀπελπισμένοι ἀπό τόν χαλασμό καί τόν πόνο…
Δέσποινα Κ.
Περισσότερα γιά τό Μέγα Ρεῦμα ἐδῶ.