Γαλάζια νερά κρυστάλλινα τῆς Πρέσπας, ἀκριτικά χωριά φορτωμένα με ἱστορία βαρειά, φύση παρθένα ἀκόμα, βόλτα στήν λίμνη…
Ἐρημητήρια ἔρημα ἀπό ἀνθρώπους, ἐκεῖ πού κάποτε κάποιοι πάλευαν ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως νά συναντήσουν τόν Θεό. Τώρα προσκυνητές καί τουρίστες πατοῦν ὅπου κάποτε ἔρρεαν δάκρυα…
Τί ὑπέροχο νά ἀγναντεύεις ἀπό ψηλά τήν μεγαλοπρέπεια τῆς λίμνης, μένοντας ἐκεῖ “ὡς στρουθίον μονάζον ἐπί δώματος “…
Κορμοράνοι ἀγναντεύουν κι ἐμεῖς τό ἴδιο μαζί τους, ὁ ἥλιος πέφτει, φῶς ἱλαρόν στήν ψυχή μας…
Ἕνα νούφαρο στήν λίμνη, σπάνιο θέαμα γιά τά παιδιά τῆς πόλης…
Σάν μονόκερως ἔμοιαζε ἔτσι ὅπως ξεπρόβαλε τό ἄσπρο ἄλογο, ἐλεύθερο στό ξέφωτο…
Λαμποκοποῦν οἱ καλαμιές στόν πρωϊνό ἥλιο καί χιλιάδες βατραχάκια πλημμυρίζουν μέ τούς ἤχους τους τό τοπίο…
Μέγας εἶσαι Κύριε, πάντα ἐν σοφία ἐποίησας…
Φωτογραφίες: Χ.Μ.