ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ…

Στα Άρθρα by Ιερός ναός Ταξιαρχών Μοσχάτου

Άνοιξη. Νύχτα και τα λουλούδια μυρίζουν πιο έντονα από ποτέ. Έξω ερημιά. Τα φώτα στα μπαλκονάκια των σπιτιών της μικρής επαρχιακής πόλης είναι αναμμένα. Υπάρχει μία διάχυτη αναμονή στην ατμόσφαιρα – ησυχία σαν την νηνεμία πρίν την καταιγίδα. Η αναμονή της Αναστάσεως!

Το χέρι μου χάνεται στη μεγάλη χούφτα του παππού μου. Μόλις που φτάνω να το κρατήσω. Πιο λαμπροφορεμένος από κάθε άλλη μέρα του χρόνου, φορώντας ένα χαμόγελο στο πρόσωπο με οδηγεί στην εκκλησία. «Να πάμε πιο νωρίς για να βρούμε θέση». Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά με έναν τρόπο σιωπηλό, χωρίς και ο ίδιος να έχει συνειδητοποιήσει και πολλά πράγματα για την εκκλησία, έχοντας μολαταύτα μια χαρά για αυτή, ο παππούς μου με συνόδευσε στα πρώτα μου εκκλησιαστικά βήματα.

Άνοιξη και πάλι. Έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια. Τα λουλούδια της νύχτας μέσα στο διαμερισματάκι της μεγαλούπολης, φαντάζουν μακρινά. Έξω πάλι ερημιά. Αναμονή για την Ανάσταση. Τώρα δε θα μου πιάσει πια ο παππούς μου το χέρι – βρίσκεται ξαπλωμένος ανάσκελα σε ένα από τα πολλά νοσοκομεία της πόλης. Το μόνο που τον συντηρεί στη ζωή είναι 3 σωληνάκια – οξυγόνο, τροφή, φάρμακο. Γύρω του πολλοί ασθενείς, πονεμένοι και ταλαίπωροι. Πηγαίνω να του κρατήσω το χέρι – η στοιχειώδης ανθρώπινη επαφή – ίσως για μία από τις τελευταίες φορές.

Νιώθω παρόλα αυτά πάλι να με οδηγεί στην εκκλησία, και μάλιστα στην Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία.

Μέσα στο χώρο αυτό του πόνου, νιώθω ολόκληρη τη φθορά του ανθρώπινου γένους. Είναι και αυτό ένα μυστήριο. Ένας άνθρωπος ενώ ήταν δυνατός και κραταιός, πώς γίνεται να βρίσκεται ταπεινωμένος, κατάκοιτος σε ένα κρεβάτι, να περιμένει το θάνατο. Πώς γίνεται από εκεί που εκείνος σε φρόντιζε, τώρα να τον φροντίζεις εσύ. Σχέδια για το μέλλον, σκέψεις και όνειρα, τα πάντα καταλήγουν στο ίδιο κρεβάτι.

Πόση απελπισία θα υπήρχε στην ανθρωπότητα εάν δεν είχες έρθει Χριστέ μου…

Ήρθες και αγίασες τον πόνο. Ήρθες και έπαθες σαν άνθρωπος. Ήρθες και νίκησες τη φθορά, το θάνατο. Ήρθες και μας έδωσες νόημα για να ζούμε. Τώρα δε φοβόμαστε τίποτα. Τώρα ελπίζουμε στην Ανάσταση.

Είναι αλήθεια ότι το να χάνεις τον παππού σου στα 84 χρόνια του δεν είναι και τόσο τραγικό – άλλοι άνθρωποι χάνουν γονείς, συζύγους, παιδιά, φίλους. Ωστόσο, καταλαβαίνεις, ότι μέσα από τον πόνο του θανάτου, το Χριστός Ανέστη αποκτά άλλο νόημα.

Παππού μου, εύχομαι να ξανασυναντηθούμε μέσα στην Εκκλησία, καλύτερα από ποτέ. Και τότε θα είμαι ο πρώτος που θα τρέξει για να σου φωνάξει το Χριστός Ανέστη… Ζ.Κ.