Τό κλῖμα τοῦ πλανήτη ἄλλαξε. μᾶλλον ἀνεπιστρεπτί. Τά παγόβουνα λυώνουν, ἡ τρύπα τοῦ ὄζοντος μεγαλώνει, οί θάλασσες μολύνονται ἀσταμάτητα, ὁ ὑδροφόρος ὀρίζοντας δηλητηριάζεται, ἡ ἀτμόσφαιρα ρυπαίνεται, οἱ θερμοκρασίες αὐξάνονται.
Ὁ πλανήτης μας μπορεῖ νά ἀργοπεθαίνει γιά ἐκατοντάδες ἤ καί χιλιάδες χρόνια (ἐκτός ἄν φροντίσουμε νά ἐπιταχύνουμε τό τέλος πυρηνικά). Ἄς ἀναγνωρίσουμε τήν πραγματικότητα κι ἄς μήν φοβόμαστε, παρά μόνο γιά τήν ἀπολογία πού θά δώσουμε καί γιά τό ἄν ζήσαμε εὐλογημένα κι εὐχαριστιακά τήν ἡμέρα μας. Ἄς ἀποδεχτοῦμε τήν ζοφερή πραγματικότητα γιά νά μήν παριστάνουμε τίς στρουθοκαμήλους, ἀλλά καί γιά νά μήν τρομάζουμε ἀπό κάποια τηλεκαλογερομέντιουμ, πού μᾶς προσδιορίζουν μέ ἀκρίβεια τόν χρόνο τῆς κρίσεως, παρά τά ὅσα λέγει ὁ Κύριος : «Περί δέ τῆς ἡμέρας ἐκείνης ἤ τῆς ὥρας οὐδείς οἶδεν, οὐδέ οἱ ἄγγελοι ἐν οὐρανῷ οὐδέ ὁ υἱός, εἰ μή ὁ πατήρ»(Μαρκ. 13,27).