Ἀργά τή νύχτα στό σκοτεινό δωμάτιο, ἔξω ἡ πόλη βρυχᾶται μέ τούς θορύβους τῶν μηχανῶν, καί ἡ ὀθόνη φεγγίζει τίς διαστάσεις τοῦ δωματίου. Τά δάχτυλα κουράστηκαν ἀπό τό χτύπημα τῶν πλήκτρων, πρῶτα στό φόρουμ, ὕστερα στό Antiterror, τό νέο διαδικτυακό παιχνίδι πού μέ μανία ἀφιερώθηκε τίς τελευταῖες μέρες. Ἐκατοντάδες Μουτζαχεντίν πέφτουν νεκροί ἀπό τό Glock 17 καί τό AW Super Magnum του. Πίνει ἕνα ἀκόμη καφέ γιά νά ἀντέξει. Εἵκοσι ὥρες πέρασαν.
Παλιότερα περιπλανιόταν ἀστάματητα σέ διάφορα sites, μάζευε ἔλεγε γνώσεις, μά κουράστηκε, πού νά τίς θυμᾶσαι τόσες πληροφορίες. Βαρέθηκε. Κατέβασε χιλιάδες τραγούδια, δεκάδες ταινίες, πού νά τά ἀκούσει ὅλα αὐτά, ὅλο κατεβάζει καινούργια.
Ἀπό τήν χλωμή πραγματικότητα προτιμᾶ νά ζεῖ τήν εἰκονική. Ἀπό τόν γκρίζο κόσμο τῶν μεγάλων, στό πολύχρωμο σύμπαν τοῦ παγκόσμιου χωριοῦ. Ξεχνιέται, δέν χρειάζεται ἄλλο νά λυπᾶται γιά τόν παραλογισμό τοῦ κόσμου. Ἄς φωνάζει ὁ κολλητός του πού δέν βλέπονται πιά. Καλά εἶναι καί τά e-mail. Κάποιος παλιός φίλος τοῦ εἶπε, ὅτι ὅλα αὐτά πού κάνει εἶναι σά ναρκωτικό, πώς πρέπει νά βγεῖ στήν ἀληθινή ζωή, νά σχετιστεῖ, νά μιλήσει πρόσωπο μέ πρόσωπο, νά μάθει ἀπό τίς ἀποτυχίες. Πώς τό νά σκοτώνει ἠλεκτρονικά μέ τίς ὥρες τοῦ διαστρέφει τήν προσωπικότητα, τόν γεμίζει ἐπιθετικότητα, τόν κάνει ἀναίσθητο στόν ἀνθρώπινο πόνο, ἀδιάφορο γιά τόν θάνατο. Κουταμάρες εἶπε, παιχνίδια εἶναι μόνο.
