Εἴχαμε πάει τήν ἄνοιξη, ὅπως κι ἄλλες φορές, παρέα ἀπό τούς Ταξιάρχες. Πάρνηθα, θέση Μόλα. Παντοῦ ἔλατα καί γρασίδι φυσικό. Τά παιδιά ἔπαιζαν καί οἱ μεγάλοι βόλταραν, τραγουδοῦσαν, ἀπολάμβάναν τόν ἥλιο. Οἱ κοπέλες εἶχαν μαγειρέψει καί φάγαμε στούς πάγκους πού ἦταν διάσπαρτοι στήν περιοχή. Τό γιόμα κάναμε ἀπόδειπνο σ’ ἕνα μικρό ἐκκλησιδάκι.Δέν θά ξαναπᾶμε, δέν μποροῦμε νά ξαναπᾶμε, γιατί ἡ θέση Μόλα, στήν Πάρνηθα δέν ὑπάρχει πιά ὅπως τήν ξέραμε. Ὅλα εἶναι καμμένα καί κατάμαυρα. Μαζί μέ πολλά ἀπό τά 23 εἴδη πτηνῶν, τά 17 εἴδη θηλαστικῶν καί τά 13 εἴδη ἐρπετῶν πού ζοῦν προστατευόμενα στήν Πάρνηθα…
Ἡ πίστη μας στόν Χριστό δέν μᾶς ἀφήνει νά ψυχοπλακωθούμε. Ὅμως θλιβόμαστε γιά ὅλη αὐτή τήν καταστροφή τοῦ περιβάλλοντος, γιά τά ζῶα καί τά φυτά πού χάθηκαν, γιά τήν πόλη μας πού θά’ναι πιό φτωχή καί προβληματική άπό δῶ καί πέρα. Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν…