Tά μάτια στίς βυζαντινές εἰκόνες, ἁγίων καί μαρτύρων, τά ἐκστατικά, εἶναι διαφορετικά ἀπ’ τῶν ἀρχαίων ἀγαλμάτων.
– Ὠ δόξα τῆς πατρίδας μου διπλῆ κι’ ἀπέραντη χαρά ἡ προσφορά, ἀνθρώπινη, δική σου παρηγοριά καί διδαχή σου.
Σ’ ὁλόκληρη τήν ὄρθωση, τήν ἄρθρωση τοῦ ὡραίου σώματός των, εἶναι ὑπεροπτικά σχεδόν, τά ἑλληνικά ἀγάλματα καί στήν εὐγενική θωριά, τό βλέμμα δείχνει ἀλλοῦ νά θεωρεῖ.
Oἱ ἅγιοι μονάχο δέ σ’ ἀφήνουνε, τό στρογγυλό τους μάτι ὁλάνοιχτο, κι’ ὡσάν ἔκπληκτο, σέ παρακολουθεῖ σέ μυστικήν, ἐνδόμυχη ἀτένιση σέ ὁδηγεῖ για νά πιστέψεις στό δικό τους ὅραμα μέ πάσαν τήν ὑποταγή.
Ὄχι πιά φοβισμένη, μά φωτισμένη ἀπ’ τῆς ψυχῆς τό νόημα πού ἀντελήφθη καί ὁμολογεί.
(Ζωή Καρέλλη, ἀπό Tά ποιήματα, τόμος β΄, Oἱ ἐκδόσεις των Φίλων 1973)